Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

vrijdag 7 oktober 2016

Reünie. Column voor Contact

Ineens staan ze op het speelplein van de Prins Clausschool. Drie rekstokken. Geel, aan houten palen. Met bewondering en ook een beetje jaloers kijk ik naar de klasgenoten die hangend aan één been oneindig rondjes draaien. Ik kom niet verder dan een koprol of gewoon even op de kop hangen. We zijn met 43 leerlingen de grootste klas van Zutphen. Verstoppertje, knikkeren, springen met een touw op het schoolplein. Een leuke en warme klas. Mijn liefste vriendinnetjes zijn Anna en Miranda. Later als ik groot ben word ik verpleegster in ontwikkelingslanden. Anna en Miranda blijf ik altijd zien. En de rest van de klas natuurlijk ook. Want hoe kan je elkaar nou elke dag zien en later nooit meer? 

Een uitnodiging voor een reünie van de basisschool, 24 jaar na groep acht. Enthousiast zeg ik meteen ja. Op de middelbare school zag ik een aantal klasgenoten van de basisschool nog, daarna nooit meer. Alleen Miranda is altijd gebleven.

De dag van de reünie, 24 jaar na het verlaten van de basisschool. Ineens ga ik terugkijken, krijg er zo’n “Is dit nu later gevoel” van. Veel dromen van toen niet waargemaakt, niet geworden wat ik had willen zijn of wie ik verwacht had te zullen zijn. Ineens kijk ik er tegenop om te gaan. Om die school weer binnen te stappen, de succesverhalen te horen, kinderfoto’s te bekijken. Om geconfronteerd te worden met mijn twaalf-jarige ik die van alles voor zich zag, maar geen seconde dacht aan het leven dat ik als 36-jarige nu leef. 

Twijfel om te gaan. Maar toch stap ik op de fiets. 

De rekstokken zijn niet meer geel en staan op een andere plek. Mijn fiets zet ik tegen de muur, en ik loop de school in. Het lesmateriaal is met de tijd mee gegaan. Uiteraard. Toch veel herkenning. Ik ga op het geluid af en loop het lokaal in waar ik voor het laatst als twaalf-jarige was. De eerste die ik zie is Anna. Verbazing. Een knuffel. Blijdschap. 
Iedereen die er is, herken ik meteen. Weg 24 jaar. “Hoe is het met je, wat doe je nu en waar woon je?” Natuurlijk de vragen die veel gesteld worden, maar ook de herinneringen die opgehaald worden. Niet iedereen is er. Misschien maar beter ook, want deze klas zal nooit meer compleet zijn. Negen maanden na de laatste dag basisschool verongelukte Jordien. Als iedereen er was geweest, was die lege plek nog veel groter geweest. Natuurlijk wordt over haar gepraat, niemand is haar vergeten. Veel herinneringen worden opgehaald, er wordt gelachen. Ook met de oud-klasgenoot die in een rolstoel binnen komt rijden. Weg 24 jaar. We gaan gewoon weer verder. Wel met een drankje, niet aan het rekstok.

Leraren zijn erbij. En ik zie bij hen soms verbazing over wat een aantal zijn gaan doen. Teleurstelling verbergen ze, van sommigen hadden ze meer verwacht. Van mij vast ook. Nee, echt geen VWO gedaan, de HAVO niet eens afgemaakt.

De school moet dicht, we gaan verder in de stad. Eten samen, na afloop nog een drankje. Zoveel te bespreken, zoveel herinneringen. Heel laat kom ik thuis. Plof met een glimlach nog even op de bank, kijk ineens met trots terug op de afgelopen jaren. Ervan overtuigd dat Anna niet nog een keer uit mijn leven verdwijnt. Wat waren we een leuke klas. En wat is iedereen leuk volwassen geworden. Misschien anders dan ooit verwacht. 
Maar iedereen is zo mooi zichzelf geworden. 

maandag 3 oktober 2016

Vieze spelletjes.

Dat een telefoon allang niet meer alleen om te bellen is, is algemeen bekend. Behalve alle social media bijhouden, de krant lezen of het weerbericht bekijken, zijn er natuurlijk nog de spelletjes. 

Kort nadat ik de trotse bezitter was geworden van mijn eerste smartphone heb ik Wordfeud op de telefoon geïnstalleerd. Voor wie het niet kent: Wordfeud is gewoon scrabble. En dat kun je tegen bekenden spelen, maar ook tegen onbekenden door het spel een willekeurig iemand een speluitnodiging te laten sturen. Vervolgens heb je maximaal 72 uur de tijd per beurt om een woord te leggen. Heel simpel, heel leuk, geen echte tijdsdruk. 

Ik speelde het spelletje met bekenden, maar ook weleens met onbekenden. En kwam er al snel achter dat als ik mij laat op de avond verveelde voor de televisie en het spel een willekeurig iemand liet kiezen, ik behalve enthousiaste Wordfeud spelers ook rare vragen kreeg. Want dat kan ook. Chatten via Wordfeud. Dan was er een speluitnodiging door een onbekende geaccepteerd en stond er ineens in m’n scherm: “Wat heb je aan?” of “Heb je zin in me?”

Wordfeud is dus echt één van de sufste spelletjes die er is. Dan verwacht je toch niet dat er mafketels gebruik van maken die denken hun seksleven wat leuker te maken. Mijn profielfoto was (en is) een foto van een konijn. Naam is gewoon het eerste gedeelte van m’n e-mail destijds. Niks bijzonders. Geen reden dus voor idioten om een poging te doen mij tot hele andere spelletjes te verleiden. 

Veel spelletjes heb ik even gespeeld, maar al snel was de lol eraf, Wordfeud doe ik nog steeds. Blijft leuk. Al heb ik wel geleerd om willekeurige uitnodigingen naar onbekenden te sturen vóór 20:00 uur. 

Nachtdienst op een doordeweekse nacht op de meldkamer van politie. Na een druk en hectisch begin wat enkele uren doorging, is het ineens stil. Te vroeg voor de krantenjongen, te laat voor het uitgaanspubliek. Een collega haalt nog koffie en thee voor iedereen. We kletsen wat en dan is iedereen al snel stil. Bijna iedereen kijkt op de telefoon, even Facebook bekijken of een spelletje spelen. Ondertussen de schermen voor ons strak in de gaten houdend. En koffie drinken om niet in slaap te vallen. 

Ineens hoor ik collega Marjon heel hard roepen: “Nou jaaaa zeg, weer zo’n idioot!” Iedereen kijkt op. “Ik nodig gewoon wat willekeurige mensen uit voor Wordfeud en krijg nu voor de zoveelste keer de vraag of ik geil ben!” Iedereen is meteen klaarwakker. Ik zeg dat mij dat ook wel eens is gebeurd, maar Marjon zegt dat het haar wel heel vaak wordt gevraagd. Iemand vraagt wat voor foto ze daar gebruikt. “Gewoon van de hond. En mijn gebruikersnaam is mijn voornaam, eerste letter achternaam en geboortejaar. Niks mis mee dus, gewoon Marjonr69.” De hele meldkamer ligt letterlijk dubbel van het lachen. Het duurt even voordat Marjon snapt waarom wij zo moeten lachen. Haar gebruikersnaam verandert ze diezelfde nacht nog. En niemand had nog koffie nodig om niet in slaap te vallen….