Hondenbaan. Politieblog voor Vrouw.nl

‘En opletten hė! Als jullie het huis niet bewaken ruil ik jullie in voor een hond.’ Drie paar ogen onder drie paar hele lange oren kijken me suf aan. Duidelijk niet van plan te gaan doen wat ik ze vraag. Leuk die konijnen, maar als er een inbreker komt heb ik meer vertrouwen in de goede sloten dan in hen. Ik sluit de deuren af, stap in de auto en rijd naar het politiebureau. Tijdens de briefing krijg ik te horen dat ik forensisch onderzoek mag gaan doen in drie verschillende woningen waar ingebroken is. 

Op het eerste adres woont een vriendelijk echtpaar. Ik sta met hen in de woonkamer waar de man uitlegt wat er is gebeurd. Ze zijn een avond uit geweest. Bij thuiskomst zagen ze dat de achterdeur was opengebroken en het hele huis was doorzocht. ‘Ik wou dat de hond wat waakser was’ zegt de man. Hond? Ik heb geen hond gezien. En ook niet gehoord toen ik aanbelde. De man roept vervolgens de naam van het dier en achter de bank komt ineens de grootste hond vandaan die ik ooit heb gezien. Om bang van te worden. De hond kijkt even vriendelijk op om dan weer te gaan liggen. Onwillekeurig schiet ik in de lach en zeg dat de hond geen carrière in het verschiet heeft als politiehond.

Als het sporenonderzoek klaar is rijd ik door naar het volgende adres waar ik wel luidkeels wordt begroet door een klein keffertje dat zich meteen laat horen als ik aanbel. Het hondje heeft waarschijnlijk ook flink geblaft toen de inbreker in huis was, want hij klinkt behoorlijk schor. Dat blaffende honden niet bijten heeft hij ook bewezen, de inbreker kon gewoon zijn gang gaan.

Ik heb blijkbaar een hondenbaan vandaag. Want ook op het derde adres wonen twee honden. Twee flinke rottweilers. Nooit zou ik het aandurven om zomaar een huis binnen te gaan waar twee rottweilers lopen. Ik ben niet zo dapper. De inbreker wel. Als je dan toch zo dapper bent, ga dan wat leuks doen met je leven. Ga bungeejumpen, wordt straaljagerpiloot of glazenwasser van wolkenkrabbers. Ga in ieder geval niet inbreken. Helaas vonden de rottweilers het blijkbaar wel gezellig dat de inbreker er was, net zoals ze het heel gezellig vinden dat ik er ben. Kwispelend lopen ze vrolijk om mij heen terwijl ik het opengebroken raam onderzoek met dactyloscopische poeders, op zoek naar vingerafdrukken. De eigenaresse kijkt hoofdschuddend toe.

Eenmaal thuis zie ik dat mijn huisje net zo is als dat ik het achtergelaten heb. En dat heb ik niet aan de konijnen te danken. Goede sloten en een alarm zijn echt de beste manieren om inbrekers buiten de deur te houden. Want de meeste huisdieren vinden bezoek heel gezellig, ook het ongewenste bezoek. Wat dat betreft is er geen verschil tussen een grote stoere hond of een flink konijn. 

Toch heb ik stiekem de hoop dat als er ooit een inbreker komt, de konijnen geluisterd hebben met die grote oren van ze en hun tanden in de inbreker zetten in plaats van in mijn kabels…