Deze column is gepubliceerd in Contact Zutphen-Warnsveld
Het maakt niet uit waar je opgroeit. Wie je ouders zijn en of ze er voor je zijn. Of je in een grote villa in een rijk land opgroeit of op straat in een stad in Perú. Jongetjes blijven jongetjes en voetballen is vaak het leukste wat er is. Afkomst maakt niet uit. De droom voor velen is om een bekende voetballer te worden. Zo ook de jongetjes in het kindertehuis in Perú waar ik weer terug ben. Sommige kinderen zijn letterlijk van straat geplukt. Onderwijs hebben ze niet of nauwelijks gehad voor ze in het tehuis terecht kwamen. Toch weten ze allemaal wie Messi is en zelfs bekende Nederlandse voetballers kunnen ze feilloos opnoemen. Beter dan ik…
Voor ik vertrok plaatste ik een oproepje op Facebook met de vraag of mensen nog voetbalshirtjes over hadden. Heel veel kreeg ik er, hartverwarmend.
De KNVB heb ik een mailtje gestuurd en gevraagd om wat spullen en uitgelegd voor wie ze zijn. Twee dagen later lag er een dikke envelop op de mat met heel veel sleutelhangers, pennen en stickers. Geweldig! Een paar dagen later is mijn rugzak dus vooral gevuld met shirtjes en spullen voor de jongens en vertrek ik naar Schiphol.
Een paar dagen nadat ik er ben deel ik de shirtjes en de spullen van de KNVB uit. De kinderen zijn door het dolle heen. Voor ieder kind is er een shirtje, sommigen hebben mazzel door hun maat en hebben er twee of drie.
Het is hier zomer, dus de jongens hebben nog zomervakantie. Drie jongens moeten echter terug naar school om een test opnieuw te doen. Ik mag met ze mee. KNVB-pen, potlood en gum in de hand (nee, geen etui) en in de bus naar school. De voetbalshirtjes dragen ze ook. Ik zet Luis af bij zijn school, betaal het geld voor de test en ga met de twee kleintjes naar hun school om de hoek. Als ik ook daar betaald heb wacht ik op het schoolplein en klets met de ouders die ook wachten. Na een uurtje komt Luis met een grote grijns het schoolplein oplopen. “Geslaagd” roept hij uit. Ik geef hem een dikke knuffel en koop een ijsje voor hem. Even later komen ook de andere twee naar buiten. Ook met blije snuitjes, ook geslaagd. Nog twee ijsjes dus. Als we teruglopen naar de bus houdt Luis de KNVB-pen in de lucht en roept dat de test geslaagd is door de pen. “En door de shirtjes” roepen de andere twee. Ik zeg nog dat ze de testen zo goed gemaakt hebben omdat ze zelf zo slim zijn. “Ja dat is zo”, zeggen ze “maar met deze spullen zijn we echte kampioenen!”
Daar valt geen woord tegen in te brengen. Kleine kanjers…
Iedereen bedankt voor de spullen. Het is echt goed terecht gekomen. Volgende week meer uit Perú.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten