Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

vrijdag 24 juli 2015

Verboden liefde. World Press Photo.

Deze column is geplaatst in de Contact. 

Volgende week mag ik naar een bruiloftsfeest. En ik kijk er naar uit. Wat is er mooier dan twee mensen die elkaar voor eeuwig en ten overstaan van iedereen de liefde verklaren? Twee mensen die zoveel van elkaar houden dat ze zeker weten dat ze voor altijd bij elkaar willen blijven. En de hele wereld mag dat weten. En die liefde mag gevierd worden. Een mooie uitnodiging voor het feest ligt op de deurmat en vrolijke, lieve foto’s van het gelukkige stel samen staan op Facebook. Iedereen mag weten hoeveel deze mensen van elkaar houden.

Terwijl ik me afvraag wat ik die dag aan zal trekken fiets ik naar de Walburgkerk, waar de winnaar van de World Press Photo, Mads Nissen, een lezing gaat geven. Geweldig dat het Patrick van Gemert gelukt is om Mads Nissen voor nog geen dag vanuit Kopenhagen naar Zutphen te laten komen om in de kerk bij de tentoonstelling een lezing te geven. In de kerkbanken is het bijzonder om naar hem te luisteren en zijn foto’s te aanschouwen op een groot doek.  

De winnende foto is een intiem moment van een Russisch homopaar. Mads laat meer foto’s zien van de tijd die hij in Rusland doorbracht met lesbische stellen en homostellen. Maar ook heeft hij bij het enorme geweld tegen homoseksuelen in Rusland gestaan. Mannen die in de val worden gelokt om vervolgens mishandeld te worden. Omdat ze op mannen vallen. Foto’s van gewonde mensen, voor eeuwig getekend. Hij is met verschillende stellen op pad geweest, heeft hun vertrouwen gewonnen en hen gefotografeerd in hun eigen huis of omgeving. Een foto van twee vrouwen met hun drie kinderen. Een gewoon huiselijk tafereel. Maar zo verboden en gevaarlijk in Rusland. Mads straalt een rust en vertrouwen uit waardoor ik kan begrijpen dat de stellen hem in hun leven hebben gelaten. Een verboden leven, verboden omdat ze van iemand van hetzelfde geslacht houden.

Op weg naar huis realiseer ik me dat de bruiloft volgende week eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is. En de openbaarheid van de liefde van dit stel ook niet. Het is namelijk het huwelijk van twee hele leuke meiden die elkaar eeuwig trouw gaan beloven. Voor mij zijn ze gewoon wie ze zijn, ik heb er geen seconde bij stil gestaan dat het om een huwelijk tussen twee vrouwen gaat. Voor mij is het een huwelijk tussen twee mensen die veel van elkaar houden, en of dat nou twee mannen, twee vrouwen of een man en een vrouw zijn, daar denk ik niet eens over na.


Mads laat met zijn winnende foto en de hele serie zien wat er gebeurt in Rusland met homoseksuelen. En met hem hoop ik dat hij met die ene winnende foto een verandering kan brengen in Rusland. En niet alleen in Rusland, want ook in Nederland is homohaat. Kijk eens goed naar de foto van Mads Nissen. Wat gun ik ook dit stel een leven waarin iedereen overal mag weten hoeveel ze van elkaar houden. Gewoon om wie ze zijn.

vrijdag 17 juli 2015

Onbeschrijfbaar. World Press Photo. Column voor Contact.

Deze column is gepubliceerd in de Contact.

Eén foto zegt meer dan duizend woorden. En dat bewijzen de foto´s van de World Press Photo wel. En dat die foto´s nu in Zutphen te bewonderen zijn, dat kan niemand ontgaan zijn. Er hangt immers een groot spandoek aan de IJsselbrug en aan de Walburgkerk. De eerste vrije dag die ik heb ga ik er meteen heen. En heb ik de eer dat Patrick van Gemert mij rond wil leiden. Patrick is professioneel fotograaf en één van de vier mensen achter de Stichting Zutphen: Doen! En hen is het gelukt om de World Press Photo naar Zutphen te halen. En zo staat Zutphen ineens tussen steden als Londen, Moskou en Tokyo waar de foto´s te zien zijn. En ben ik best trots op deze mensen dat het gelukt is om dit naar Zutphen te halen.

Voor €4,50 zijn de foto´s te bekijken in de Walburgkerk. Deze kerk is voor mij een plek waar de tijd stil heeft gestaan. De graven, het glas in lood, de schilderingen en de religieuze betekenis. Het contrast met de actuele foto’s is groot, maar tegelijkertijd mooi. Veel foto’s geven ellende weer. MH17, Kiev, homohaat, Gaza, Syrie, bootvluchtelingen. En bij het zien van de foto´s over ebola betrap ik mezelf op de gedachte: “Oh ja, dat was er ook nog afgelopen jaar.” Een vrolijk jaar was het niet, maar wat heb ik een respect voor de fotograven die hun leven hebben gewaagd en vaak onder de meest gruwelijke omstandigheden foto’s hebben gemaakt om de wereld te laten zien wat zich ergens afspeelt. Op plaatsen waar we zelf niet willen en durven zijn. Mooi om dit met Patrick te zien. Hij kijkt met twee ogen. Ogen van een fotograaf en van een toeschouwer. En staand op eeuwenoude graven in de kerk is het kijken naar een foto met mensen met hoop op leven of overledenen een niet te beschrijven ervaring. 

Het is niet alleen maar ellende wat er te zien is. Natuur, sport, dieren. Om sommige foto’s moet ik lachen, andere foto’s wil ik direct aan de muur van mijn huis.

Eén foto zegt meer dan duizend woorden, maar bij elke foto staat tekst en uitleg. Waardoor het kippenvel op mijn armen nog groter wordt. Zo ook bij de winnende foto van Mads Nissen, die een Russisch homopaar op een intiem moment fotografeerde. Mooi op een ontroerende manier. Respectvol. Maandag 20 juli geeft hij een lezing in Zutphen. Ik ben erbij, een unieke kans om zijn ervaringen aan te horen. 

Eén foto zegt meer dan duizend woorden. Ik kan er honderdduizend woorden over schrijven, maar dan nog kan ik niet beschrijven wat de foto´s mij laten zien en met me doen. Op de fiets naar huis zie ik niet Zutphen, wel enkele foto’s voor me. En thuis met een bakje koffie moet ik er nog lang aan denken. Foto´s die een verhaal vertellen, een verhaal dat me aan het denken zet. Onbeschrijfbaar. Dus dat doe ik ook maar niet. 

Eén foto zegt meer dan duizend woorden, 145 foto´s zijn onbeschrijfbaar. Gewoon gaan kijken dus. 

zondag 5 juli 2015

Zutphense omleidingen. Contact 2015-26.

Deze column is gepubliceerd in de Contact

Het echt mooie weer is begonnen, de zomer laat zich zien. En voelen. Tropische temperaturen deze week. Toch heb ik al wekenlang een heel zomers gevoel in Zutphen. Zelfs tijdens die nare regenbuien op het IJsselfestival. Hoe dat komt? Er is heel veel geel te zien in Zutphen. Geel van de gele omleidingsborden van de vele wegwerkzaamheden die er zijn. En geel associeer ik met de zomer…

Het is wel jammer dat er steeds meer van die gele borden bijkomen. Ik zie bijna door de borden de weg niet meer. Steeds meer werkzaamheden, steeds meer wegen die opgebroken zijn. Aan de omleidingen op de Marspoortstraat, het Stationsplein en de Mars ben ik al gewend. 

Als ik vandaag uit Apeldoorn kom gereden kan ik niet meer via de Oude IJsselbrug naar huis, ik moet om Zutphen heen. In de Hoven staat op een geel bord dat bezoekers van de woonboulevard de letter Z moeten volgen. En dat geldt ook voor mensen die naar het centrum willen en naar de Mars. Via de Wapsumsestraat rijd ik richting de Nieuwe IJsselbrug. Bij de rotonde staan gele borden dat Eerbeek alleen via Dieren te bereiken is. Ook een geel bord dat voor de Aviko de letter A gevolgd moet worden. 

Een enorme file vanaf daar richting Zutphen. Nou ja, positief blijven, op de brug heb ik immers een mooi uitzicht. Dus ik zet de radio hard, draai de ramen open en leg me neer bij mijn filelot. Onderaan de brug een geel bord dat Baak niet te bereiken is en naar Hummelo gereden kan worden door de letter H te volgen. Ineens begrijp ik de file. Als de oude brug en de weg naar Zutphen vanuit Hummelo eruit liggen, dan wordt dus van drie zijden iedereen over dezelfde Nieuwe Brug geleid. Als ik na lang stapvoets rijden en voornamelijk stilstaan eindelijk bij de stoplichten ben, staan er nog meer gele borden. Ik zet m’n zonnebril op, al dat geel doet pijn aan mijn ogen. 

      Routeplanners uit. 
      Verkeershinder. 
      A voor Aviko linksaf. 
      Baak niet bereikbaar. 
      Woonboulevard volg Z. 
      Gelderhorst niet bereikbaar. 

Met heel veel anderen sla ik uiteindelijk linksaf de Laan naar Eme op, om bij de rotonde naar rechts te gaan de Harenbergweg op. Om daar nog meer gele borden te zien. Thorbeckesingel afgesloten, voor Emmerikseweg volg A. Dat kan niet. De A was van de Aviko. Al komen die vrachtwagens vol met aardappelen niet op de Emmerikseweg, een E was toch makkelijker geweest. Maar de ene A is vast van de Provincie, en de andere van de Gemeente. En dan vraag ik me af… Bellen die niet met elkaar? Zo van “Hey, wij gaan wegwerkzaamheden doen daar en daar.” En dat dan de ander zegt “Oh, dan wachten wij even een paar weken met andere werkzaamheden zodat niet alle wegen afgesloten zijn.” 

Van mijn ouders moest ik vroeger eerst iets afmaken voordat ik aan iets nieuws begon. En nu heb ik de neiging om mijn ouders naar de Gemeente te sturen om ze op het gemeentehuis hetzelfde te vertellen. Kan er niet eerst iets afgemaakt worden voordat er aan een nieuw project wordt begonnen? Ik weet echt wel dat al die werkzaamheden flinke verbeteren op gaan leveren. En er is geen beroep waar ik meer respect voor heb dan het beroep van wegwerker. Vaak onder levensgevaarlijke omstandigheden staan deze mensen hun werk te doen, dag en nacht. En dan worden ze vaak nog uitgescholden ook. Dat zal ik nooit doen. Maar kunnen al die hardwerkende wegwerkers niet tegelijk aan hetzelfde stuk weg werken, zodat dat heel snel klaar is en daarna een ander gedeelte aangepakt kan worden?

Ik wou dat ik aandelen had. Aandelen in gele omleidingsborden. Dan was ik nu stinkend rijk en zat ik mooi op de Bahama’s tot Zutphen weer een gewone stad was. Een stad zonder gele borden met dubbele letters. 

woensdag 1 juli 2015

Kabelknagers. Contact 2015-24.

Deze column is gepubliceerd in de Contact

Ik heb mij eens laten vertellen dat steenmarters de kabels van sommige merken auto’s doorknagen omdat er vismeel in die kabels is verwerkt. En steenmarters houden van vis. Ik heb geen verstand van kabels produceren, maar ik snap niet dat daar vismeel voor nodig is. 
Inmiddels heb ik ontdekt dat niet alleen in autokabels rare bestanddelen verwerkt zijn. In veel kabels van huishoudelijke apparaten zijn volgens mij wortelen verwerkt…

Ik ben opgegroeid met konijnen in huis en heb ze zelf ook. De beestjes lopen lekker los in huis en zijn zindelijk. Af en toe moet ik een flinke discussie met ze voeren van wie de bank is, maar verder leven we gezellig en probleemloos samen. Een klein nadeel van harige beesten in huis is dat er nog wel eens wat haren verloren worden. Maar gelukkig zijn daar stofzuigers voor uitgevonden. Dus dagelijks ga ik flink met de stofzuiger door het huis om de haren te verwijderen. Kleine moeite. Tot ik aan het stofzuigen ben en de stofzuiger er ineens mee ophoudt. Chagrijnig druk ik met mijn voet op de aan-en uitknop. Geen resultaat. De stofzuiger doet niks meer. In gedachten zoek ik al naar het garantiebewijs, want zo oud is de stofzuiger nog niet. Tot mijn ogen van de stofzuiger naar de uitgerolde stroomkabel gaan. En ik het grootste konijn met een tevreden blik in zijn ogen naast de kabel zie zitten. Tevreden, alsof hij net een heerlijk worteltje heeft weggeknabbeld. De kabel ligt naast konijn in twee delen op de vloer, het ene uiteinde aan de stofzuiger, het andere in het stopcontact. Zuchtend zet ik de stofzuiger aan de kant. Stiekem hoop ik dat konijn een stroomstrootje door zijn konijnenlijf heeft gekregen zodat hij het voor eens en altijd afleert, maar hij heeft nergens last van. 

Een slimme konijnenmeid is op kabels repareren voorbereid, dus met plakband repareer ik de kabel van de stofzuiger. En ga ik verder met stofzuigen. Tot mijn plakbandconstructie uit elkaar valt en ik helemaal geen stroom meer in huis heb. Gelukkig kan ik de schakelaars in de meterkast omzetten en is er weer stroom. En kan ik met beter plakband de kabel van de stofzuiger opnieuw aan elkaar maken.

’s Avonds zit ik op de bank, lekker lui voor de tv. Tot ineens een lamp uitvalt. Ik kijk er met verbazing naar, en zie dan ineens vanuit mijn ooghoek hoe een andere lamp er ook mee ophoudt. Als ik daarnaar kijk zie ik hetzelfde konijn tevreden de kabels opvreten. Alsof het smakelijke worteltjes zijn… Deze kabels zijn niet te repareren. Dus de volgende dag ga ik op pad om nieuwe kabels te kopen om weer licht te hebben in huis. Ik zoek heel Zutphen af naar kabels zonder wortelsmaak. Alle verkopers zeggen mij dat er geen kabels met wortelbestanddelen zijn. Maar ik geloof ze niet. Hoe is het anders mogelijk dat konijnen de meeste kabels niet eens zien en er gewoon overheen stappen, maar dat andere kabels werkelijk konijnenmagneten zijn? 
Als ik thuiskom met de nieuwe kabels zie ik de konijnen kwijlend kijken… 

Beste kabelfabrikanten… Wilt u alstublieft stoppen met wortelen in kabels? Ik heb u door, u kunt het nu wel bekend maken…