Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 26 mei 2015

Fiatje. Column 2015-20 voor Contact

Deze column is geplaatst in de Contact. 


"Goedemorgen lieverd, ga je met me mee?" Ik sta 's ochtends vroeg op de parkeerplaats en weet dat ik geen antwoord op mijn vraag ga krijgen. Toch klets ik gewoon door: "Het is koud hè, laten we maar snel gaan rijden, dan krijgen we het vanzelf wel warm.” Ook nu weet ik dat ik geen antwoord krijg. Ik klop even met mijn hand op het dak van mijn auto, open met de sleutel het portier en stap in. Ik steek de sleutel in het contact, trap de koppeling in en draai de sleutel om. Ik hoor de motor even pruttelen en trap dan het gas in en rijd weg. “Goed zo schat, ben weer trots op je” zeg ik als ik de straat uitrijd. Het enige antwoord dat ik nu krijg is een tevreden ronkende motor. De rest van de reis naar het werk zeg ik niks meer, tot ik er ben en parkeer. Als ik uitstap en het portier op slot draai ben ik blij dat ik er ben. Blij dat mijn oude, maar o zo geliefde autootje me weer heeft gebracht waar ik moet zijn. En af en toe praat ik dus tegen mijn auto, mijn oude Italiaantje. 
“Koop toch eens een fatsoenlijke Italiaan, een Alfa dus” zegt een collega vaak tegen me. Ik peins er niet over, ik blijf trouw aan mijn oude geliefde Fiatje. En ik zeg hem dan dat hij met de verkeerde Italiaan op pad is… Dat hij af en toe wel gelijk heeft, dat ga ik hem niet vertellen. Nooit. Want mijn Fiatje laat me best wel eens in de steek. En dan kan ik lief kletsen, maar dan doet ze echt niet wat ik wil. Ze inderdaad, mijn auto is namelijk een meisje. Hoe ik dat weet? Mannetjesauto’s hebben een trekhaak… Mijn Fiatje niet, dus is het een meisje. Logisch. 
Maar omdat ze me wel eens in de steek laat, heb ik inmiddels wel een beetje verstand van auto´s. Ik weet hoe ik olie moet peilen, banden moet oppompen, moet starten met startkabels en koelvloeistof moet bijvullen. En ik kan heel goed uitleggen aan de man die m’n Fiatje (te) vaak repareert wat het nieuwe probleem is… En daarmee is deze man mijn held en vaak de Fiatjesredder in nood. 
Afgelopen week rook ik weer eens een rare geur in de auto. Zolang ik geen zwarte rook zie en er lampjes gaan branden rijd ik stug door, al pratend tegen Fiatje dat ze het moet redden tot aan huis. Dat deed ze braaf. Ik parkeerde, liet haar een paar uur afkoelen (het is en blijft nou eenmaal een heetgebakerde Italiaanse) en ik opende toen de motorkap. Ik had een jurkje aan en stond op hakken de olie en de koelvloeistof bij te vullen. Een ouder echtpaar liep langs. En toen hoorde ik de vrouw zeggen: “Dat vind ik nou zo stoer! Dat een vrouw gewoon zelf zo met haar auto bezig is!” Ik moest er wel om lachen. Ik zorg goed voor mijn Fiatje, al is het vaak bittere noodzaak…
Volgend jaar wordt ze 18. Meerderjarig dus. Ik hoop dat ze dan over de pubertijd heen is en geen kuren meer vertoond, maar dat we samen nog heel lang op pad kunnen en Alfa´s met een trekhaak voorbij kunnen scheuren. Girlpower!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten