De voorbereiding was goed. Op school had ik hard gewerkt aan een hele mooie muts. Een muts met een rand van papier en een bol van roze crêpepapier erop. Roze uiteraard, een ander kleur was geen optie. Ik kende alle Sinterklaasliedjes uit mijn hoofd. Mijn moeder had mijn mooiste jurkje klaar gehangen en me geholpen met het aantrekken van de maillot. Ze had me op het hart gedrukt deze dag alsjeblieft niet te vallen zodat ik de rest van de dag met een gat in m'n maillot rond moest lopen. Daar was en ben ik nogal een ster in namelijk. Opa en oma zouden mij misschien wel op televisie zien. En heel misschien zou Sinterklaas mij ook wel zien en naar me zwaaien.
1986. Het jaar dat Sinterklaas met zijn gevolg aankwam in Zutphen. En niet zomaar Sinterklaas, nee de echte! En behalve heel veel Zwarte Pieten kwamen er ook mensen van de televisie mee die opnamen gingen maken. Ik herinner me nog hoe we met groep drie bij elkaar zaten op zaterdagochtend en dat het wel erg spannend was. Dat Sinterklaas weer in Nederland kwam was al bijzonder genoeg voor een stel zes-jarigen, nu de kans bestond dat we op televisie zouden komen was het nog veel spannender. Ik had me voorgesteld dat we op de IJsselkade op de komst van Sinterklaas zouden wachten. Helaas ging dat feest niet door. Onze klas werd verwacht in de burgerzaal. Toen we daar zaten zag ik nog heel veel andere kindjes. Er werd ons verteld dat we in de bankjes moesten blijven zitten als Sinterklaas binnenkwam en dat we dan heel hard moesten gaan zingen. Voor mijn gevoel duurde het uren, maar uiteindelijk was het zover! Heel veel Zwarte Pieten, mensen met camera's en toen ook Sinterklaas! Ik heb m'n longen uit m'n lijf gezongen en toen Sinterklaas op zijn stoel zat en een paar kinderen uitgenodigd had om naar voren te komen, toen mochten we allemaal naar voren. Ik keek toen om me heen en zag veel kinderen die niet durfden. Ik wel, ik had namelijk een missie. Ik ben naar Sinterklaas gestormd. Hij zag me en vroeg hoe ik heette. "Henrieke" antwoordde ik. Sint vond dat een mooie naam. 'Ik wil graag een My Little Pony kasteel, Sinterklaas" heb ik geantwoord. "Wat voor een kasteel?" vroeg Sinterklaas? Ik herhaalde mijn vraag waarop Sinterklaas antwoordde: "nou nou". Mijn missie was geslaagd, ik had persoonlijk een peperduur cadeau aan de Sint kunnen vragen en ik had enkele miljoenen getuigen, thuis voor de buis.
Eenmaal thuis liet buurvrouw Truus zien dat ze de hele uitzending opgenomen had. Zij hadden namelijk een videorecorder. Vol trots zag ik mijn eerste televisie optreden. Familieleden belden om te zeggen dat ze me gezien hadden.
Of het gelukt is? Ik had Sinterklaas niet erger voor het blok kunnen zetten. Dus ja, ik kreeg het kasteel. En ik heb er heel lang mee gespeeld, ook nog toen ik wist dat ik me al die moeite had kunnen besparen van muts maken en liedjes zingen, maar dat ik het 's ochtends bij het aankleden al had kunnen vragen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten