Henrieke is even weg. En dat geeft mij de kans deze plek in te pikken. Ze heeft het niet door dat ik dit doe, gelukkig maar. Ze is namelijk nogal gehecht aan dit plekje in de Contact.
Wie ik ben? Ik ben Guus en ik woon sinds enkele jaren bij Henrieke, samen met mijn vriendin Loes. Of eigenlijk woont Henrieke bij ons. Ik ben een konijn en ik ben heel erg groot. Loes is wat kleiner. We hebben een heel goed leven bij Henrieke. We lopen door haar woonkamer en als we de kans krijgen glippen we naar boven, of liever nog: dan lig ik op de bank. Tot Henrieke dat ziet en roept "Guus!" Dan moet ik eraf en ga ik maar op het kleed liggen. Ik krijg altijd de blaadjes en stronkjes van de groente als ze aan het koken is. Dan sta ik naast haar te wachten in de keuken.
Ik weet dat Kerstmis er weer aan komt. Hoe ik dat weet? Als ik in de woonkamer lig zeggen mensen in januari: "Ow, die is eind dit jaar nog groter!" In de zomer roepen ze: "nog een half jaartje!" terwijl ze me kwijlend aankijken. En nu hoor ik iedereen vragen: "moet hij nog niet de pan in?"
Het antwoord is nee! Ik moet niet de pan in! Ik heb hele grote oren, ik hoor echt wel wat jullie zeggen. Ik weet ook wel dat ik een lekker ding ben en dat ik een lekker kontje heb. Maar mijn harig kontje is van mij en gaat niet kaal de oven in.
Ik wil deze plek even gebruiken om te zeggen dat ik ook gevoel heb. Ik ben geen lekker stukje vlees. Ik ben gewoon een konijn. Ik wil rennen, springen en op de bank liggen. Als ik van de planten in de vensterbank heb gegeten dan zegt Henrieke altijd tegen me dat ze me aan de Whiskas geeft. Ik weet echt wel dat ze dat niet meent, ze houdt niet zo van katten.
Henrieke eet gelukkig geen vlees, Ik wil deze plek gebruiken om iedereen te vragen geen konijn te eten met kerst. En ook niet de rest van het jaar. Gewoon nooit meer. En eigenlijk ook geen andere dieren. We eten jullie immers ook niet op. We zijn levende wezens met gevoel en zijn niet op aarde om in de pan te eindigen. We zijn wel op aarde om lekker rond te struinen en om veel geaaid te worden, daar houden we van.
En dan nog wat: ik ben ook geen bontkraag of een truitje. Ik wil niet levend gevild worden om als bontkraag te eindigen of kaalgeplukt worden voor een angoratruitje. Mijn vachtje is van mij! De haren die ik verlies mag je wel komen halen om er een truitje van te breien, dat zal Henrieke ook wel fijn vinden.
Deze kerst ga ik dus niet de pan in. Nooit ga ik de pan in. En iedereen die dat in 2015 nog vraagt bijt ik in de enkels, dat beloof ik!
En nu snel op verzenden drukken voor Henrieke thuis komt en me alsnog aan de Whiskas geeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten