Zonsondergang. Column 2014-42 voor Contact

Zondag. De zondag die de laatste zomerse dag van 2014 zou gaan worden. Geen zon voor mij, ik moet gewoon aan het werk. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Tot ik 's ochtends een berichtje krijg van een goede vriendin met de vraag of ik die avond even op stap kan met B. B is haar hond, maar hij is nogal gehecht aan zijn privacy, dus ik noem zijn naam hier maar niet. Maar wat vind ik het leuk om na het werk even met B op stap te gaan. De zon schijnt, het is belachelijk warm voor 19 oktober dus een zomers wandelingetje, daar kijk ik wel naar uit. Als het eindelijk half vijf is en mijn werkdag erop zit komt het met bakken de lucht uit. Weg zon. Ik wacht even met naar huis gaan, maar gelukkig is het een half uurtje later droog. Rond half zes stap ik op mijn fietsje naar B. Hij staat me al op te wachten en hoewel hij het uiterlijk heeft van een gevaarlijk roofdier heeft hij het karakter van een knuffelbeest. En zo lopen we even later samen een half uur rond terwijl ik tegen B klets en hij vrolijk overal snuffelt. Ondertussen maak ik foto’s met mijn telefoon van B en stuur die naar zijn vrouwtje/mijn vriendin. Als ik B weer op zijn woonadres heb afgeleverd en een aai over z’n bol heb gegeven fiets ik terug naar huis. Ik besluit over de dijk bij Bronsbergen te fietsen. En daar zie ik dat de lucht boven Zutphen rood aan het kleuren is. En niet alleen rood, ook oranje, geel, roze, lichtblauw, wit en donkerblauw. Bij het zien van het vele rood denk ik even dat de brandweer een dag te vroeg is met de huizen op de Mars af te branden, maar als ik goed kijk zie ik dat het toch echt een zonsondergang is.  Als ik het Stokebrand nader besluit ik de Nieuwe IJsselbrug op te fietsen. Gewoon omdat het uitzicht daar vast nog mooier is. Als een malle trap ik omhoog tot ik boven op de brug ben. En daar ben ik echt sprakeloos. Niet van het omhoog fietsen, wel van het geweldige spektakel wat zich boven mij afspeelt. Ik heb vele zonsondergangen gezien. In Zutphen en heel ver daarbuiten. Op het strand en in de stad en op het platteland. Maar de Zutphense zonsondergang van zondag de 19e oktober is toch echt één van de mooiste ooit. En terwijl ik daar op de brug sta te genieten van het kleurenspel in de lucht en deze probeer vast te leggen met mijn telefoon krijg ik zin in wijn, kaas en een stokbroodje. En gezelschap. En een bankje. Wetend dat dit alles niet te realiseren is voor het schouwspel verdwenen is blijf ik in de lucht staren. Als het voorbij en dus donker is rijd ik de brug af om via de Cortenoeverseweg, de Kanonsdijk en de Oude IJsselbrug weer naar huis te trappen op m’n fietsje. Eenmaal thuis drink ik een wijntje. De rest denk ik er wel bij. Hopelijk snel weer zo’n mooie Zutphense zonsondergang.