Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

woensdag 19 november 2014

Brief aan Máxima. Laptop

                   18 november 2014

Beste Koningin Máxima,

Allereerst hoop ik dat het weer wat beter gaat met uw vader. Ik heb gelezen dat u uw koffer heeft gepakt en een weekend naar Buenos Aires bent geweest om uw zieke vader te bezoeken. Hij zal vast heel blij zijn geweest om zijn dochter weer te zien. En daarbij weet ik zeker dat elke patiënt zich meteen een stuk beter voelt als er een koningin aan het ziekenhuisbed staat.

Ik was gister ook in Buenos Aires. Een paar uur maar hoor. Eigenlijk zou ik er een uurtje zijn omdat de KLM moest tanken en omdat een aantal passagiers uit het toestel moesten en nieuwe passagiers mee verder wilden vliegen. Om onverklaarbare redenen duurde het veel langer dan een uurtje. Ik heb nu wel een donkerbruin vermoeden waarom het veel langer duurde. Bent u aan boord gestapt van het KLM toestel gisterochtend? Jammer dat we elkaar gemist hebben, ik heb u nog veel te vertellen. 

Omdat het zolang duurde daar heb ik mijn nieuwe laptopje uit mijn rugzak gepakt en op die laptop heb ik een paar brieven geschreven aan u. Zoals ik al zei heb ik u nog veel te vertellen en daar komt bij dat één of andere mafketel heeft bedacht dat hij een boek wil maken van al mijn brieven aan u. Hij denkt dat veel mensen de brieven willen lezen. Persoonlijk denk ik dat hij knettergek is. Maar goed, ik schrijf vrolijk door en alles wat u aan mij schrijft houd ik voor mezelf. Als hij die brieven wil hebben dan gaat hij maar een boek "Brieven aan Henrieke" uitgeven. Misschien verdient u er dan ook nog wat aan. 

Helaas is het iemand gister gelukt op de luchthaven van Buenos Aires om mijn nieuwe laptopje te stelen. Ik moet toegeven: ik was niet scherp en oplettend. Ik had al 14 uur gevlogen en was heel moe. Iemand heeft daar dankbaar gebruik van gemaakt en heeft de laptop gepakt en is zich nu vast rot aan het zoeken naar het wachtwoord. Als u daar in de buurt was, dan waren uw beveiligers daar ook. Dat u niks gezien heeft, dat begrijp ik. U was vast met uw gedachten bij uw zieke vader. Maar die beveiligers van u, die zijn opgeleid om alles te zien. Wilt u hen eens vragen of ze iets gezien hebben? De laptop was groen/blauw van kleur en er was een paarse hoes omheen. Op de telefoon is het zo moeilijk brieven schrijven aan u, en op een kaartje kan ik maar een paar regels tekst kwijt. En u zegt altijd dat mijn handschrift zo slecht leesbaar is. 

Alvast bedankt,

Groeten van uw laptop-loze onderdaan,

Henrieke Schoonekamp 

dinsdag 18 november 2014

Donker. Column 2014-46 voor Contact

Ik lig op het strand en terwijl ik in het warme zonnetje naar het geruis van de zee luister, met een cocktailtje in mijn hand hoor ik ineens in de verte een geluid wat ik niet thuis kan brengen. Ik probeer het geluid te negeren, maar het houdt niet op. Integendeel, het lijkt wel steeds harder te worden. Ineens ben ik niet meer op het strand, maar in mijn bed. Ruw gewekt uit een mooie droom door het verschrikkelijke geluid van de wekker. Ik duik met mijn hoofd onder het kussen om het geluid van de wekker niet te horen en probeer weer terug te keren naar mijn droom op het strand. Het is zinloos. Weg strand, hallo realiteit! De donkere realiteit welteverstaan, want het is zo donker dat het wel midden in de nacht lijkt. Ik knipper de lamp aan en stap m'n bed uit op de koude vloer. Douchen en dan met kunstlicht voor de spiegel m'n gezicht in de plooi zien te krijgen. Kopje thee, broodje, konijnen eten geven en dan naar buiten, in het donker op weg naar m'n auto. Nadat ik het condens van de ruiten heb gehaald stap ik in en rijd weg. In het donker rijd ik Zutphen uit via de Oude Ijsselbrug en de Hoven. Als ik op m'n werk ben wordt het eindelijk licht. Aan het einde van de werkdag is het alweer donker buiten. En dus loop ik weer in het donker naar mijn auto, mezelf ondertussen afvragend hoe het ding er ook alweer uitzag bij daglicht. Vervolgens sta ik in het donker in de file op de A1 en als ik de afrit Zutphen zie sluit ik aan in de rij met lampjes van medeweggebruikers. In Voorst sta ik weer een tijdje stil. Waarom rijdt niemand door? Is het dan zoveel moeilijker rijden in het donker? Als ik eindelijk Voorst uit ben beland ik weer in de dagelijkse donkere file in de Hoven. Ik ben het zat. Ik wil naar huis, ik wil het licht aandoen en ik wil de kachel aanzetten en ik wil vrolijke zomerse muziek. In de auto reken ik uit dat het nog 33 dagen is tot aan 21 december, de kortste dag. Over 66 dagen zijn we dus net zo ver van de kortste dag als vandaag en zal het net zo lang (kort) licht zijn als nu. En daarna wordt het weer lichter. Ik kijk er al weer naar uit, daglicht op mijn snuit!
 

dinsdag 11 november 2014

Sint Maarten. Column 2014-45 voor Contact

Dinsdag 11 november. Het is aan het begin van de avond als ik gezellig bij een goede vriendin zit te kletsen aan de keukentafel. Kaarsjes aan en met wat te drinken en wat te happen erbij praten we honderduit. Tot ineens de deurbel gaat. "Wie zou dat nou zijn?" zegt vriendin verbaasd. Ze staat op en loopt naar de voordeur. Ik hoor dat ze de deur opent en direct hoor ik luid gezang:
"Elf november is de dag
Dat mijn lichtje
Dat mijn lichtje 
Elf november is de dag
Dat mijn lichtje branden mag" 
"Wat leuk" hoor ik mijn vriendin met moeite uitbrengen. "Eén momentje hoor!" Het volgende moment komt ze de woonkamer binnengestormd, pakt een doos uit de kast en fluistert ze: "Shit, Sint Maarten! Help me, snel." Heel snel maken we een doos met verschillende koekjes en snoepjes en binnen een minuut is ze terug bij de voordeur waar de kinderen wat lekkers uit de doos uitzoeken. Ik zie nog net de stoet kinderen vertrekken. Elk kind heeft een vrolijk gekleurde lampion vast. "Ik was Sint Maarten echt vergeten" zegt vriendin als we weer aan de keukentafel zitten. Ik was Sint Maarten ook vergeten moet ik bekennen. Ik ben stiekem blij dat ik niet thuis ben, ik heb alleen maar konijnensnoepjes in huis... En eigenlijk denk ik bij Sint Maarten aan een prachtig eiland in de Caribische zee, niet aan een vriendelijke man die zijn mantel deelde met een bedelaar en ooit gezocht werd met lampionnen toen hij eens de weg in het veld kwijt was. Drie jaar geleden was ik met Sint Maarten op Sint Maarten bij een goede vriend, daar was het feest echt groots. Hier in Zutphen is het relatief nieuw, zeker bij ons in de wijk. Ik wijs naar de kaars in de vensterbank bij mijn vriendin en zeg dat de kinderen daaraan zien dat ze kunnen aanbellen om een liedje te zingen en snoep te vragen. "Maar die kaars staat daar al jaren elke dag te branden!" zegt ze. Ik moet lachen. Nou de doos met snoep gevuld is zijn we er klaar voor. Er komt echter niemand meer aan de deur. Tot ik een uurtje later naar huis ga en twee blonde meisjes met lampionnen in de vorm van een draak en een vis aan komen lopen. "Jaaaa, zingen maar!" roepen vriendin en ik. De meiden beginnen meteen met zingen:
"Sinte Maarten mik mak
Mijn moeder kijkt naar tik tak
Mijn vader kijkt naar Sesamstraat
Dat is wel een snoepje waard"
Dit lied is zeker een snoepje waard. En terwijl ze in de doos wat lekkers uitzoeken zingen ze nog een keer het lied en dan mogen ze nog een keer wat uitzoeken. 
Terwijl ik naar huis loop besluit ik volgend jaar thuis te zijn en me goed voor te bereiden op Sint Maarten in Zutphen. Een kaars in de vensterbank en snoep voor kinderen in huis in plaats van snoep voor konijnen. En hierbij nodig ik vriendin uit om 11 november 2015 bij mij te zijn. Ik zal het niet vergeten, daar ben ik van overtuigd. Ik vrees namelijk dat ik over 365 dagen die liedjes nog steeds in mijn hoofd heb... 

woensdag 5 november 2014

Herfst. Column 2014-44 voor Contact

Terwijl m'n haar alle kanten op staat behalve de goede en de regen m'n kleren tot een plakkerig geheel om mijn lichaam maakt loop ik met mijn neus omhoog en een grote glimlach over straat. Ondertussen als een klein kind bladeren wegschoppend (het liefst zou ik me laten vallen in een grote hoop bladeren) en als niemand kijkt stamp ik in een plas. Gewoon omdat ik toch al doorweekt ben op weg naar huis. Herfst. Ik houd ervan. 
De zomer kan me niet lang genoeg duren. Hoe hoger de temperatuur, hoe lekkerder ik het vind. Maar als de dagen zichtbaar korter worden, de temperatuur lager en lager wordt, de wind steeds harder gaat waaien en de bomen verkleuren en hun bladeren van zich af gooien en daarmee echt de zomer verdrijven dan kan ik me ook vol overgave storten op de herfst. Dat het eerder donker is heeft ook zo z'n charme. Vanwege de kou 's avonds de ramen dicht, kachel aan en kaarsjes aan, ondertussen m'n mond verbranden aan een grote beker te hete thee terwijl ik wegkruip op de bank met een goed boek. 
Buiten weer een lekkere dikke shawl om en zorgen dat de verlichting op m'n fiets in orde is. Eenmaal op de fiets met m'n tong op het stuur tegen de wind in trappen. En ook op de fiets rijd ik hard door de plassen heen en als niemand kijkt gooi ik beide benen van de trappers omhoog tegen het opspattende water. Binnen een film kijken of een avondje spelletjes doen terwijl buiten de wind om en ook door mijn huisje giert. Uitkijken naar de komst van Sinterklaas. Speculaas en pepernoten al weken in huis hebben, ondertussen mezelf afvragend hoe het komt dat ze toch steeds zo snel op zijn. Heel vroeg naar bed gaan, omdat ik zo rozig ben van een dag buiten en er toch niks leuks op televisie is. Te laat aankomen bij afspraken omdat het regent op het moment dat ik weg wil fietsen en veel te laat weer thuiskomen omdat het zo gezellig was en het besef van tijd verdween in het donker met een goed glas wijn al pratend met goede vrienden. Geen salades meer, maar hutspot, boerenkool en zuurkool. Pompoenen in de vensterbank als decoratie. Zonder jas naar buiten want het zonnetje schijnt, maar eigenlijk is het te koud zonder jas. Met jas aan naar buiten want het lijkt zo koud buiten maar eigenlijk is het te warm met een jas aan.   
Herfst. De kleuren, de geuren, de wind, de zon en de regen, ik houd ervan! 

Marstunnel. Column 2014-43 voor Contact

Op maandag 27 oktober reed ik via de Hoven na een dag werken Zutphen in. En terwijl ik ongetwijfeld erg vals aan het meezingen was met de radio zag ik dat het nog elf maanden zou duren tot het Chocoladefestival. Dat stond namelijk op de borden van de gemeente. Op 28 september Chocoladefestival, op 12 oktober Bokbierdag en optocht. Dacht ik nog even dat de gemeente er gewoon heel erg op tijd bij was, al snel viel het kwartje dat de gemeente gewoon heel erg laat was. Al bestond de mogelijkheid dat de gemeente afgelopen weekend de klok een maand terug had gezet in plaats van een uurtje. Ik heb het even voor u opgezocht: De Bokbierdag is in 2015 op zondag 11 oktober. De datum voor het Chocoladefestival 2015 kon ik niet vinden, maar zal vast weer eind september zijn. Dan heeft u bij deze de goede data voor het geval die borden er dan nog hangen...
De meest opvallende activiteit van afgelopen week in Zutphen was voor mij toch echt de bouw van de Marstunnel bij het station. Ik ben er een paar keer langs gefietst en heb met verbazing en vooral veel respect gekeken naar de bouw. Ik zag grote hopen zand en stenen en bouwmaterialen. Ik hoorde geluiden van boren, zagen, graven en andere geluiden die ik als leek niet thuis kon brengen. Op de rails op de Oude IJsselbrug reden geen treinen maar wel andere indrukwekkend grote apparaten en machines. Ik heb er echt geen verstand van, dat moge duidelijk zijn. Maar dat weerhield me er niet van om met veel interesse te kijken naar wat er gebeurde op zo’n enorme bouwplaats. En ik was niet de enige, er stonden veel mensen met camera’s bij de hekken te kijken. En wat heb ik veel respect voor de in gele hesjes gehesen mannen (ik heb er geen vrouw bij gezien) die dag en nacht het werk uitvoerden. De Oude IJsselbrug was in het donker bijzonder verlicht door de bouwlampen, bijna spookachtig. Er is zeker nog geen tunnel waar verkeer doorheen kan, wel is er al een doorgang. Over een tijdje zal het er heel anders uitzien. Tot die tijd blijf ik wel kijken naar de werkzaamheden waar ik niks van begrijp, maar wat ik wel heel indrukwekkend vind. Als de datum van de opening van de tunnel definitief bekend is zal ik er zeker zo snel mogelijk doorheen rijden. Zal de gemeente de opening van deze tunnel ook bekend gaan maken op de borden? 

Zonsondergang. Column 2014-42 voor Contact

Zondag. De zondag die de laatste zomerse dag van 2014 zou gaan worden. Geen zon voor mij, ik moet gewoon aan het werk. Soms zit het mee en soms zit het tegen. Tot ik 's ochtends een berichtje krijg van een goede vriendin met de vraag of ik die avond even op stap kan met B. B is haar hond, maar hij is nogal gehecht aan zijn privacy, dus ik noem zijn naam hier maar niet. Maar wat vind ik het leuk om na het werk even met B op stap te gaan. De zon schijnt, het is belachelijk warm voor 19 oktober dus een zomers wandelingetje, daar kijk ik wel naar uit. Als het eindelijk half vijf is en mijn werkdag erop zit komt het met bakken de lucht uit. Weg zon. Ik wacht even met naar huis gaan, maar gelukkig is het een half uurtje later droog. Rond half zes stap ik op mijn fietsje naar B. Hij staat me al op te wachten en hoewel hij het uiterlijk heeft van een gevaarlijk roofdier heeft hij het karakter van een knuffelbeest. En zo lopen we even later samen een half uur rond terwijl ik tegen B klets en hij vrolijk overal snuffelt. Ondertussen maak ik foto’s met mijn telefoon van B en stuur die naar zijn vrouwtje/mijn vriendin. Als ik B weer op zijn woonadres heb afgeleverd en een aai over z’n bol heb gegeven fiets ik terug naar huis. Ik besluit over de dijk bij Bronsbergen te fietsen. En daar zie ik dat de lucht boven Zutphen rood aan het kleuren is. En niet alleen rood, ook oranje, geel, roze, lichtblauw, wit en donkerblauw. Bij het zien van het vele rood denk ik even dat de brandweer een dag te vroeg is met de huizen op de Mars af te branden, maar als ik goed kijk zie ik dat het toch echt een zonsondergang is.  Als ik het Stokebrand nader besluit ik de Nieuwe IJsselbrug op te fietsen. Gewoon omdat het uitzicht daar vast nog mooier is. Als een malle trap ik omhoog tot ik boven op de brug ben. En daar ben ik echt sprakeloos. Niet van het omhoog fietsen, wel van het geweldige spektakel wat zich boven mij afspeelt. Ik heb vele zonsondergangen gezien. In Zutphen en heel ver daarbuiten. Op het strand en in de stad en op het platteland. Maar de Zutphense zonsondergang van zondag de 19e oktober is toch echt één van de mooiste ooit. En terwijl ik daar op de brug sta te genieten van het kleurenspel in de lucht en deze probeer vast te leggen met mijn telefoon krijg ik zin in wijn, kaas en een stokbroodje. En gezelschap. En een bankje. Wetend dat dit alles niet te realiseren is voor het schouwspel verdwenen is blijf ik in de lucht staren. Als het voorbij en dus donker is rijd ik de brug af om via de Cortenoeverseweg, de Kanonsdijk en de Oude IJsselbrug weer naar huis te trappen op m’n fietsje. Eenmaal thuis drink ik een wijntje. De rest denk ik er wel bij. Hopelijk snel weer zo’n mooie Zutphense zonsondergang. 

Bokbierdag. Column 2014-41 voor Contact

En ineens is het weer zondag. En wel één van de leukste Zutphense zondagen wat mij betreft. De zondag van de Bokbierdag. ‘s Ochtends heb ik wat dingen te regelen en daardoor lukt het me niet om naar het inspannen en klaarmaken van de paarden en koetsen te gaan bij het Koelhuis. Op het moment dat ik langs de kant sta om de enorme optocht te bekijken besluit ik volgend jaar zeker naar het aanspannen te gaan kijken. Daar staan vast niet zoveel mensen als bij de optocht. Maar ook al moet ik blijven bewegen om langs heel veel mensen heen te kijken, de sfeer is geweldig. Geen gezeur of gezeik langs de route, wel veel vrolijke mensen. Na de optocht eerst wat eten. Om te voorkomen dat ik op de kop naar huis toe moet na m’n eerste bokbiertje. Een stevige lunch dus en dan de markt op. Vrienden hebben laten weten dat ze bij de Korenbeurs staan, dus ik doe mijn uiterste best om daar snel te komen. En dat valt niet mee! Ik wurm me langs heel veel mensen heen. Maar hoe druk het ook is, de sfeer blijft goed, nergens gezeik. En onderweg kom ik ook veel bekenden tegen. Even kletsen en dan weer door. Het duurt dus even voordat ik er ben. Maar als ik naar een vriendin loop heeft ze al een biertje voor mij in haar hand. Proost! Op de Bokbierdag! De 18e! Er staan nog meer vrienden en vriendinnen met een glas (nou ja, plastic) in hun handen en we proosten in de lucht op de Bokbierdag van 2014.
En terwijl ik heel erg klem sta tussen verschillende mensen en met moeite aan mijn plastic glas bokbier nip ben ik niet bang dat ik omval van een bokbiertje teveel. Onmogelijk, ik sta muurvast. 
Biertjes drinken is lekker, verschillende bokbiertjes drinken is nog lekkerder. Maar na een paar biertjes gebeurt het onvermijdelijke. Ik moet ernstig naar het toilet. In de kroegen is de rij voor het toilet enorm. Dan maar naar het geplaatste toilettenblok. Ook hier een lange rij maar het gaat aanzienlijk sneller dan elders. En met vele dames die heel nodig naar het toilet moeten is het echt heel gezellig! Kletsen en lachen, hoewel ik echt probeer niet te lachen voor ik naar het toilet ben geweest. Bij de toiletten dus ook geen gezeur, wel veel gezeik. Als ik eenmaal ben geweest neem ik opgelucht afscheid van de andere dames en ga weer verder de markt op. Leuke muziek en ook al schiet ik voor geen meter op, de sfeer blijft super. Een geweldige Bokbierdag met gezeik op de juiste plekken. Ik kijk al uit naar volgend jaar.