Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

maandag 8 september 2014

Brief aan Máxima. Boer Tom

                                                Zutphen, 8 september 2014

Beste Koningin Máxima,

Zo’n 3.300.000 mensen hebben gisteravond het programma Boer zoekt vrouw gekeken. Dat is 1 op de 5 inwoners van dit land. U bent thuis met vijf personen. Uw dochters lagen op dat tijdstip al in bed, uw echtgenoot weigert vast te kijken, net zoals de rest van mannelijk Nederland. Dus u heeft het programma gezien, dat is hiermee statistisch bewezen.

Waarschijnlijk zat u net als ik een beetje met een half oog te kijken, al nippend aan een wijntje, ondertussen spelletjes spelend op de telefoon (het is trouwens uw beurt met Wordfeud en nog bedankt voor het Candy Crush leven). Er kwamen mooie beelden voorbij van het platteland in Nederland met de in dit landschap wonende boeren. Aardige kerels die we met z’n allen oprecht alle geluk van de wereld gunnen in een keuken uit het openluchtmuseum naast een stal vol varkens of gepiercte lammetjes. Zelfs de Boerin zoekt vrouw maakte het niet minder slaapverwekkend.

En toen ineens werd het lichter in de woonkamer. De temperatuur ging omhoog en de telefoon was niet meer interessant. Boer Tom trok de onverdeelde aandacht. Wat een man! Ging uw hart ook sneller kloppen en lekte de wijn uit uw mondhoek? Kleurden uw wangen ook rood en wou u ook niks liever dan die Yvon Jaspers weg slaan en met Boer Tom tussen de bollen duiken? Heeft u nu niet het idee dat u de verkeerde Hollander aan de haak heeft geslagen?

Boer Tom is mooi, innemend, vriendelijk en ongecompliceerd. Boer Tom staat ver van oorlogen, boycotten, ziektes en moorden. Boer Tom is gewoon zo lekker Hollands. Boer Tom gaat ons voorlopig laten vergeten dat er zoveel brandhaarden zijn in de wereld. Boer Tom zal onze aandacht afleiden en hij wordt heel even de zin van ons bestaan na het 8 uur journaal waarin extreem en onvoorstelbaar geweld de boventoon voert. Zodat we op maandag weer vrolijk aan het werk gaan en met collega’s praten over Boer Tom en niet over ellende.

Gaat u Boer Tom een brief schrijven? Ik niet hoor, ik schrijf altijd brieven aan u, da’s meer dan genoeg. Niet dat ik u hiermee de liefde wil verklaren, oh nee, ik zoek een prins en die mag best boer zijn. Maar op tv aan iemand de liefde verklaren, dat durf ik niet. En dus zal ik over drie maanden op de bank met een fles wijn naast me zien hoe hij ongetwijfeld met de verkeerde vrouw ervan door gaat en zal ik spijt hebben dat ik niet geschreven heb. Tenzij u het bent tussen de bollen bij Boer Tom. Mag ik hem dan eens lenen?

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

vrijdag 5 september 2014

Brocante Markt. Column 2014-35 voor Contact


De eerste editie van de Brocante Markt in Zutphen. In kranten en op internet werd de komst van deze markt naar ons Zutphen groots aangekondigd, dus ik was al flink nieuwsgierig geworden. Bovendien werd de bezoekers een Frans sfeerplein en een heus Montmartre beloofd. Ik ben slechts eenmaal in Paris geweest. Verder ken ik Frankrijk alleen als een land dat nou eenmaal gepasseerd moet worden om in het mij zo geliefde Spanje te komen. Nu Frankrijk de moeite had genomen om naar Zutphen te komen besloot ik mijn vooroordelen even opzij te zetten en de Brocante markt te bezoeken. Brocant. Prachtig woord, maar
qu’est-ce que c’est? Wat is dat nou? Een korte zoektocht op het World Wide Web leerde mij dat brocant oud, maar geen antiek is. Oude meuk dus. Een andere site vertelde dat brocant staat voor een warme landelijke, charmante stijl. Dat klonk al stukken beter.
Enfin, gewoon maar eens kijken dus. Ik ging wat later op de dag. En toen ik de Laarstraat eeeh Montmartre naderde werd het donker aan de hemel. Een buurman die ik tegenkwam waarschuwde me nog: “Je had beter een paraplu mee kunnen nemen!” Ik zei dat ik wel onder de Eiffeltoren zou schuilen, maar gelukkig was het niet nodig. Leuk dat de Eiffeltoren er echt stond overigens. Ik scharrelde wat rond in het Zutphense Montmartre en zag vrolijke kramen met cadeaus en delicatessen. Hapje proeven en uiteraard ook wat kopen voor thuis. Daarna eerst maar eens naar de IJsselkade besloot ik. Daar de kunst bekijken voor het echt gaat regenen. Echter toen ik op de markt liep begon het te druppelen. Ik zag bekenden op een terras zitten en ging erbij zitten om te kletsen. En toen toch maar een wijntje, want ja, dat hoort toch wel bij de Franse sfeer. En ineens begon het heel hard te regenen. En werd het erg knus op het terras omdat iedereen de stoelen zo dicht mogelijk tegen elkaar aanschoof om maar droog onder de parasols te kunnen zitten. Het gekletter op de schermen maakte het sfeertje nog beter. Tres bien! Toen de glazen weer gevuld waren met hemelwater werd het droog. En kon ik alsnog naar de IJsselkade. Ook hier waren mooie dingen te zien aan de Seine eeeh Ijssel. En dan de markt maar weer op. Bij de fontein op het Franse sfeerplein stond een mooie lelijke eend, er was een gezellige bar ingericht en er waren twee heren die met hun muziek de sfeer echt Frans maakten. Na de kramen op de markt te hebben bekeken wist ik wat brocant was. En wat mij betreft is dit voor herhaling vatbaar. 
Eigenlijk valt Frankrijk best wel mee. Chapeau voor de organisatie!
 

Houtwal. Column 2014-34 voor Contact

“Dan kom ik morgenmiddag bij je langs!” Aan de telefoon is een vriendin die ver weg woont en die ik lang niet heb gezien. Ik zeg dat ik dat heel gezellig vind en dat ze me even moet bellen vijf minuten voordat ze er is. Ze zegt dat ze dat zal doen en we hangen op.

De volgende dag haal ik wat lekkers in huis bij de bakker en zorg voor een goede bak koffie. Huis aan kant, ik ben klaar voor het bezoek. Ik plof op de bank neer met een goed boek en vergeet alles om me heen tot ik opschrik van de telefoon. “Ik ben er bijna, waarom moet ik je eigenlijk daarvoor bellen?” hoor ik mijn vriendin zeggen aan de andere kant van de lijn. Ik geef geen antwoord en zeg dat ik haar zo zie. Ik hang op, leg m’n boek aan de kant, pak m’n portemonnee en loop de deur uit naar deparkeerplaats op de Houtwal. Ik koop een kaartje bij een parkeerautomaat en wacht geduldig tot ik de auto van m’n vriendin zie. Ondertussen kijk ik om me heen. Wat een zooitje is het hier eigenlijk. Lege verpakkingen van etenswaren en flesjes drinken liggen op de parkeerplaatsen. Op meerdere plekken hebben mensen de inhoud van hun asbak leeggegooid. Ik snap echt nietwaarom iemand zo het afval van zich afgooit als er ookprullenbakken zijn. Althans… Ik kijk eens goed om me heen en dan valt me op dat er geen prullenbak te bekennen is. Ja, achter de camperplaatsen, maar daar komen gewone parkeerders niet in de buurt. Geen prullenbak is zeker geen reden om afval op straat te gooien, maar het verklaart het afval wel. Waarom staat hier geen prullenbak? En terwijl ik om me heen kijk valt me nog wat op. Er staan namelijk vier parkeerautomaten op dat hele kleine stukje Houtwal. Vier van die dure machines. Ongelooflijk. Ineens snap ik ook waarom het tarief voor parkeren op de Houtwal elk jaar verhoogd wordt. Voordat die vier automaten terugverdiend zijn…

Als ik de auto zie aankomen van m’n vriendin loop ik naar haar toe over de weg. Zwaaiend loop ik haar tegemoet, tot ik m’n enkel verzwik en op de straat val. Al wrijvend over mijn pijnlijke enkel zie ik dat het geen wonder is dat ik hier lig. De weg om de parkeerplaatsen mag amper nog een weg genoemd worden, het zit vol met diepe gaten. Ik sta op en strompel al wapperend met het gekochte parkeerkaartje naar m’n vriendin toe die inmiddels geparkeerd heeft. “Wat doe jij nou?” vraagt ze verbaasd. Ik zeg dat ik al een kaartje voor haar gekocht heb. Waar ik woon mag ze niet parkeren, da’s voor vergunninghouders. En dat mensen die mij willen bezoeken geld moeten betalen, dat voelt niet goed. Dus daarom geef ik haar het kaartje.

De volgende keer wil ik graag waar voor mijn geld. Schone parkeerplaatsen waar afvalbakken staan. Geen gaten in de weg. Of is de Houtwal voor de gemeente Zutphen een Goudwal waar niet in geïnvesteerd wordt, enkel geïncasseerd?