"Does Zutphen have a big station?" Ik heb op het
station afgesproken met Kiko, een vriendin uit Japan die ik in Peru heb
ontmoet. Ze is op reis in België en
Nederland en komt mij in Zutphen ook een paar dagen met een bezoek vereren. Ik
stel haar gerust. Het station is klein en ik zal haar zeker vinden.
Als ik bij het station kom zie ik haar meteen, zoveel
Japanners zijn er immers niet in Zutphen. Bijzonder om elkaar in Zuid-Amerika
te ontmoeten, daar met elkaar op te trekken en nu ineens samen in Zutphen te
staan. Ik ben echt blij haar te zien! Bij mij thuis drinken we wat en kletsen
we honderduit. En dan gaan we Zutphen in. En terwijl ik achteloos de deur
uitloop richting de binnenstad blijkt voor haar alles bijzonder te zijn.
Eigenlijk wel logisch. Japan en Zutphen verschillen wel heel erg veel. Dus
lopen we vervolgens heel rustig, uitgebreid om ons heen kijkend naar de
binnenstad. En terwijl ik uitleg geef over de stad, de huizen, het Bornhof, de
Walburgkerk en de vlag op het oude gemeentehuis ga ik Zutphen ook door haar
ogen zien. En wat zie ik ineens veel details die me nog nooit opgevallen zijn.
Ik schaam me bijna dat zij dingen ziet die ik nooit echt gezien heb.
Door het slechte weer zijn er bijna geen mensen op de
IJsselkade en hebben wij de grootste lol met de waterwerken. Een Nederlandse
volwassen persoon past niet in het beeld van Droge Nap, Kiko wel. En dat levert
hilarische foto's op...
Op de terugweg boodschappen doen in de supermarkt. En daar
leer ik dat Japanse nootjes ook
echt in Japan gegeten worden, maar dat Sudoku niet populair is in Japan.
Samen bekijken we alle flessen cola van een merk dat voornamen op de etiketten
drukt. De naam Kiko is er niet bij. De naam Henrieke ook niet trouwens.
De volgende dag gaan we samen de Achterhoek in. Eerst een
rondleiding in een kaasboerderij, dan naar de klompenfabriek om vervolgens even
de grens over te steken en in Duitsland te kijken. Dat wij zonder het te merken
een landsgrens kunnen passeren is voor haar onvoorstelbaar. We lunchen in
Duitsland, lopen wat rond en rijden dan weer terug richting Zutphen. Uiteraard
kan Bronkhorst niet overgeslagen worden. Het kleinste stadje van Nederland met
de oude gebouwen en het pontje vind ze geweldig. En ik ook.
Het avondeten doen we deze avond bij mijn moeder en haar
man. Kiko had nog nooit echt Nederlands gegeten vertelde ze. Het komt buiten
met bakken de lucht uit, dus ook al is het zomer, het is prima weer voor
boerenkool... Tot mijn grote verbazing vind ze de boerenkool geweldig!
De volgende dag is het tijd om afscheid te nemen. En afscheid
nemen doet pijn. De wereld is groot, maar eigenlijk ook zo klein. Ik hoop haar
nog eens weer te zien, in Japan, Zuid-Amerika of gewoon in Zutphen. Bedankt
Kiko, dat ik door jouw ogen de Achterhoek en Zutphen mocht zien. Hopelijk tot
ooit, ergens in de wereld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten