Eigenlijk stond mijn hoofd er niet naar om leuke dingen te doen afgelopen vrijdag. Mijn gedachten dwaalden steeds af naar Oekraïne, naar alle slachtoffers. Ik had me weken geleden al opgegeven voor de Fluistertocht in Zutphen, maar ik voelde me schuldig om iets leuks te doen terwijl er zoveel verdriet in Nederland was. En is.
Toch liet ik me overhalen om te gaan. Marion Traas van ’t Atrium had immers zo haar best gedaan om een bijzondere tocht te organiseren. En dus was ik op vrijdagavond om 22:30 uur in ’t Atrium waar nog zo’n dertig mensen waren en waar de ontvangst zeer hartelijk was met een hapje en een drankje. Tot een vrolijke man binnenkwam die zich voorstelde als Eugene Ligtvoet, verhalenverteller. Hij nam ons mee de stad in.
De stad in, dat was niet vanzelfsprekend bleek al snel. Bij de poort onder de Drogenapstoren vertelde Eugene als middeleeuwse poortwachter over zijn taak. Over het leven binnen en buiten de stad. Ook maakte hij ons duidelijk dat we veel te laat waren. Het poortersklokje had al geslagen, dus de poort naar de stad was dicht. Na wat beloftes aan de poortwachter, waaronder dat we ons zedelijk zouden gedragen, mochten we dan toch de stad in. Op meerdere plekken werd gestopt en vertelde Eugene een verhaal. Over aflaten, dames buiten de stadspoort, Else en kanunnikes. Geweldig hoe hij vertellen kan en bijzonder om op deze manier door de Zutphense binnenstad te lopen. Het lopen werd traplopen toen we bij de Walburgkerk kwamen en hier de 205 traptreden mochten betreden naar boven. Het was gelukkig wat afgekoeld dus het was goed te doen. Eenmaal boven wachtte een betoverend uitzicht over het donkere Zutphen en de omgeving. Nou word ik niet zo snel ergens stil van, maar daar in het donker, op de Walburgkerk werd ik stil. Wat een indrukwekkend uitzicht. De donkere stad beneden mij met haar lichtjes. En buiten Zutphen en Warnsveld was het echt donker. Tot aan de lichtgevende plekken waar Deventer, Lochem, Apeldoorn, Vorden en andere plaatsen lagen. En is het overdag heel makkelijk om gebouwen in Zutphen en andere plaatsen te herkennen, zo in het donker viel dat toch flink tegen. Geweldig om te zien hoe de trein als een lichtgevend rupsje Zutphen binnenreed, terwijl de IJssel als een zwarte slang oneindig kronkelde, dwars door Zutphen heen. Ik had er uren kunnen blijven staan, had er wel willen slapen, maar helaas, ik moest toch echt mee terug naar beneden. Nadat Marion de deur van de kerk had gesloten met een enorme antieke sleutel leidde Eugene ons verder de stad en liet ons genieten van nog een verhaal. Uiteindelijk kwamen we uit bij de stadsbrouwerij waar we onder het genot van een drankje nog na konden praten, tot het terras ging sluiten.
Op weg naar huis keek ik omhoog, naar de lucht, naar de sterren. Wat was ik blij dat ik toch naar deze mooie Fluistertocht was gegaan. En wat realiseerde ik mij hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier zulke mooie dingen mag beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten