Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

donderdag 22 mei 2014

Hanzehof. Column 2014-20 voor Contact

Na een dag werken loop ik vanaf de parkeerplaats naar mijn huis. In gedachten nog bij mijn werk open ik de voordeur. Op de mat achter de deur zie ik wat reclamefolders liggen. Verveeld schuif ik ze opzij en zie dan dat de nieuwe theaterbrochure van de Hanzehof tussen de reclamefolders ligt. Enthousiast pak ik deze op en begin meteen te bladeren. Terwijl ik door de brochure blader vergeet ik meteen de harde dag werken. Wat een leuk programma! Ik maak een kop thee en ga er eens goed voor zitten. Dans, cabaret, zang en theater, werkelijk van alles komt naar ons Zutphen. Bert Visscher, Veldhuis en Kemper, Introdans, Scapinoballet, Het Gelders Orkest, Karin Bloemen, De ontdekking van de Hemel. Zoveel voorstellingen waar ik heen wil! Ik kies er een paar uit en stuur berichten naar vrienden of ze mee willen. De Hanzehof. Ik kom er graag en heb er al veel beleefd. Lang geleden mocht ik zelf op het podium staan. In de musical van de basisschool stond ik op het podium mijn ingestudeerde tekst te verkondigen. Wat een indruk maakte dat om op een echt podium te staan. En natuurlijk om te zien hoe het er achter de schermen aan toe ging. In de Muzehof heb ik tijdens mijn basisschool jaren gitaarles gehad. Met de grote gitaar in een hoes op mijn rug op de fiets na schooltijd naar de Hanzehof fietsen en net zo goed leren gitaar spelen dat ik er nog eens mee op een podium terecht zou komen. Dat is nooit gelukt en anno nu ben ik alle akkoorden wel vergeten vrees ik. Op de middelbare school kwam ik eens per jaar in de Buitensoos. Daar werden de jaarlijkse schoolfeesten gehouden. Dansen en feesten met medeleerlingen en blozend naar die leuke jongen uit de andere klas kijken. En er was nog een goede reden om naar de Hanzehof te gaan en dat was om er een film te zien. Heel veel films heb ik in de bioscoop gezien met klasgenootjes, vriendjes en vriendinnen. Na het zien van Jurassic Park als kind wist ik zeker dat ik een dinosaurus in het park naast de Hanzehof zag. En nu verheug ik me alweer om naar de Hanzehof te gaan. Ik hoop dat het lukt om de voorstellingen te bezoeken waar ik graag heen wil. Ik blader door de brochure en zie een foto van een volle zaal. Ik kijk of ik er zelf op sta, maar dat blijkt niet het geval. Ik blijf zoeken naar een bekende en zie dan een collega op de foto staan. Ik ben dus niet de enige op het werk die graag naar de Hanzehof gaat! Morgen in de pauze op het werk de brochure maar eens bespreken... En uitvechten wie wanneer vrij heeft... 

dinsdag 20 mei 2014

Vrouwe Justitia. Column 2014-19 voor Contact


In Zutphen verblijft een bijzondere vrouw op een bijzondere plek. Deze vrouw staat namelijk op het dak. Al jaren. Ze staat er zonder te praten, zonder te bewegen. Met haar linkerhand houdt ze een weegschaal vast, in haar rechterhand draagt ze een zwaard. Last van de hoogte heeft ze niet, ze kan niks zien; er is een blinddoek voor haar ogen gebonden. Vrouwe Justitia is haar naam en ze staat op het dak van de rechtbank aan de Martinetsingel. Ze is het symbool voor de rechtspraak. En deze vrouw, dit beeld van haar op het dak van de rechtbank in Zutphen specifiek voor de rechtspraak in Zutphen.
Ik heb de rechtbank in Zutphen altijd een indrukwekkend gebouw gevonden. Als kind zag ik voor me hoe hier boeven in gestreepte pakken te horen kregen dat ze naar de gevangenis moesten. Ik beeldde me in hoe de boeven geholpen door agenten de traptreden van de rechtbank op liepen, met een metalen bal aan een ketting aan hun enkels zodat ze niet weg konden rennen. En nadat de rechter, in het zwart gekleed en met een witte pruik op zijn hoofd, met zijn hamer op de tafel had geslagen, werd de boef meteen in de kelders van de rechtbank gegooid. De vrouw op het dak bleef zwijgzaam staan.
Uiteraard weet ik nu dat rechters geen pruiken dragen, maar wel in het zwart gekleed zijn, net zoals de officier van justitie, de griffier en de advocaat. In de rechtbank is er geen onderscheid, eel objectiviteit. Een blinddoek wordt ook niet gedragen in de rechtbank. De blinddoek van de dame op het dak, Vrouwe Justitia, staat symbool voor de objectieve rechtspraak: het gaat niet om de persoon, wel om de feiten. De weegschaal geeft de afwegingen van de rechter weer. Zijn er genoeg bewijzen om de weegschaal naar de kant schuldig te bewegen? Of helt de weegschaal over naar onschuldig? Het zwaard, daar kan de rechter de knoop mee doorhakken en staat symbool voor het uit te spreken vonnis. Een mooie vrouw met een mooie symboliek op een mooi gebouw in Zutphen. Toch zou ik deze vrouw adviseren om eens haar blinddoek af te doen. Waarschijnlijk zal ze schrikken van de hoogte als ze deze eenmaal af heeft gedaan, maar het is wel echt de moeite waard. Vanaf de eenzame hoogte op het dak van de rechtbank zal ze namelijk uitkijken over de oude binnenstad van Zutphen. En hoewel er vast het nodige onrecht in Zutphen is, is er vooral veel schoonheid. Zeker de moeite waard om eens te bekijken met open ogen. Objectief of subjectief dat maakt niet uit. Als ze het zwaard maar stilhoudt...

woensdag 7 mei 2014

Roekoe. Column 2014-18 voor Contact

Ik sta voor het raam en kijk naar buiten naar de lucht. Zal het gaan regenen of niet? Ik ga zo op weg naar een gezellig etentje in het centrum, en daar wil ik wel een beetje goed voor de dag komen. Dus mijn haar is fris gewassen, ik heb mijn mooiste kleren uit de kast getrokken, mijn schoenen zijn gepoetst, ik heb een lekker luchtje opgedaan en ik ben even bezig geweest met mijn make-up. Maar toen ik voor de spiegel stond was ik tevreden met het eindresultaat. En dat wil ik nu zeker niet laten ruïneren door een flinke bak hemelwater. Ik durf het er niet op te gokken en hoewel ik weet dat de paraplu me de hele avond in de weg zit en de kans zeer groot is dat ik de paraplu weer ergens laat liggen, loop ik er toch mee de deur uit. Voorlopig is het nog droog. Gelukkig. Onderweg naar het centrum valt het me op hoe groen Zutphen ineens is geworden. Daar heeft die enorme regenbui van afgelopen week vast een groot aandeel in gehad. De boomtoppen staan vol in het blad en zo te horen hebben ook heel veel vogels een verblijfplaats gevonden. Ik hoor gezang, gekrijs, gekwetter en getjilp uit de bomen. Prachtig. Ik word er vrolijk van. De donkere lucht wordt steeds minder donker en de paraplu heb ik losjes vast. Ik heb nu al spijt dat ik die meegenomen heb. Ik loop stevig door naar het centrum. Op de Tadamasingel zie ik Droge Nap al staan. In de Vispoortgracht zie ik nog meer vogels; heel veel ganzen en eenden met kuikentjes. Zo lief om te zien! Ik blijf even staan en kijk naar de watervogels terwijl in de bomen heel veel vogels hoorbaar zijn. Ineens voel ik iets op mijn hoofd landen. Ik voel dat het warm is en voel het ook op mijn wang. Met mijn hand veeg ik heel voorzichtig over mijn hoofd en als ik daarna naar mijn vingers kijk zie ik een wittige smurrie. Vogelpoep. Bah! Ik kijk omhoog de boom in om de dader te zoeken. In de boom zitten zeker 20 roeken. Ik meen bij één van deze roeken een valse grijns om zijn snavel te zien en moet de neiging onderdrukken om mijn paraplu naar de roek te slingeren.

Er zit niks anders op dan mijn afspraak te bellen en zeggen dat ik later kom. Ik loop snel naar huis en achter mij hoor ik de roeken: ‘k roek-oe, ‘k roek-oe. ‘Ik roek oe ook!’ roep ik terug terwijl ik de geur van de vogelpoep uit mijn haar ruik. Straks weer terug. Met paraplu die ik gewoon ga gebruiken. Regen of geen regen, maar zeker als anti-vogelpoepscherm. Roekoe!