Als kind groeide ik op in Zutphen in de Gijsbert van Oostveenstraat. Op het straatnaambordje, onder de straatnaam, stond de tekst: gevallen 31 maart 1945. Op een dag werd er een krans gehangen aan het straatnaambord. De datum waarop dat gebeurde weet ik niet meer, maar het gebeurde daarna eens per jaar. Op een middag had ik bij een vriendinnetje gespeeld. We hadden tikkertje gedaan en ik was gevallen. Een kapotte knie en een gat in mijn spijkerbroek waren het resultaat. Mijn ouders waren niet blij, het was immers een nieuwe broek die ik aanhad. Ik was wel blij dat ik gevallen was. Zou er nu ook een straatnaam naar mij genoemd worden? De jaarlijkse bloemen had ik graag in het roze. Mijn ouders hebben mij toen uitgelegd dat Gijsbert van Oostveen niet gevallen was met tikkertje spelen, maar dat hij in de oorlog doodgeschoten was omdat hij bij het verzet was. Neergeschoten op de IJsselkade in Zutphen. Hij en nog 9 anderen, waarvan één man het overleefde. Als iemand sneuvelde dan was hij dus ook gevallen. Op 4 mei waren we thuis altijd 2 minuten stil om de omgekomen mensen in de oorlog te herdenken. En mijn grootouders vertelden wel eens over de oorlog, dus ik wist wat mijn ouders bedoelden. Sindsdien heb ik altijd met ontzag naar het straatnaambord gekeken en nooit meer gemopperd over de hele lange straatnaam.
In de loop der jaren heb ik veel meer gelezen en gehoord over de oorlog en de mensen die toen leefden en omgebracht zijn. Hoe meer ik over de oorlog leerde hoe minder ik ervan begreep. En des te meer waardeer ik het dat ik ben opgegroeid in vrijheid, zonder angst. En dat ik mag leven in een land waarin ik vrij ben. Een land waarin ik mag zeggen wat ik denk en mag schrijven wat ik voel. Een land waarin ik kan gaan en staan waar ik wil en mag omgaan met wie ik wil, wat voor afkomst of geloof die ander ook heeft. Op 5 mei vier ik de vrijheid en sta er bij stil dat het niet overal in de wereld vanzelfsprekend is om vrij te zijn.
Maar eerst komt 4 mei. Ook dit jaar zal ik weer stil zijn om 20:00 uur. Om hen te gedenken die de vrijheid mogelijk maakten. En ieder jaar denk ik ook aan Gijsbert van Oostveen. Omdat ik bij zijn naam in vrijheid heb mogen spelen en opgroeien. Daar kan ik hem en vele anderen niet dankbaar genoeg voor zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten