Blogs over mijn werk bij de politie en mijn leventje in Zutphen. En af en toe een nooit-verstuurde brief aan Máxima.
zondag 23 maart 2014
Van A tot Z. Column 2014-11 voor Contact.
woensdag 12 maart 2014
Stem. Column 2014-10 voor Contact
Deze week is één van mijn favoriete weken van het jaar. Het is namelijk boekenweek. Het hele jaar door bezoek ik graag één van de vele mooie boekwinkels in de gemeente Zutphen. Lekker snuffelen tussen spannende boeken, reisboeken, ontroerende boeken of gewoon hele mooie boeken. Boeken met heel veel foto’s of boeken met 800 pagina’s vol prachtige woorden samengesmolten tot een verhaal dat me uit mijn slaap houdt. Ik houd van boeken en van de winkels. De geur die er hangt en ook de vaak mysterieuze stilte. Niemand die hard praat in een boekenwinkel. Oneindige rijen boeken; zoveel te lezen en zoveel andere werelden te betreden. Ik kom er graag maar leg mijzelf ook vaak het verbod op om een boek te kopen. Ik moet mijzelf een beetje in de hand houden in een boekenwinkel, anders kan ik binnenkort mijn huis niet meer betalen en moet ik een huisje van boeken bouwen. Deze week is dat niet nodig. Deze week mag ik een boek kopen en eigenlijk weet ik al welke. Denk ik. Want in de winkel zie ik zo vaak zoveel nieuwe ook prachtige boeken.Tijdens de boekenweek geven de boekhandelaren een boek cadeau. Een hele goede reden om deze week een boek te kopen dus. En zondag 16 maart kan met dit boek in de trein Zutphen en Warnsveld gratis verlaten worden voor een dag.
Echter, het door mij gekochte boek en het boekenweekgeschenk zal ik nog even weg moeten leggen. Ik heb namelijk eerst wat anders te lezen. Over een paar dagen zijn de gemeenteraadsverkiezingen. En sta ik normaal met beide voeten op de grond, nu ben ik zwevend. Een zogenoemde zwevende kiezer. Dus dat betekent dat ik partijprogramma’s moet gaan lezen. Net als in de boekenwinkel snuffel ik de partijprogramma’s ook even door. Op internet. Ik heb een aantal punten opgeschreven die ik belangrijk vind voor de gemeente Zutphen. Sommige zaken in de partijprogramma’s vind ik heel belangrijk, anderen een beetje en een aantal niet. De voor mij belangrijke punten vergelijk ik met elkaar. Ik streep de plus- en minpunten tegen elkaar weg. Net zolang tot ik zeker ben dat mijn stem naar een partij gaat waar ik achter sta en ik dus vol overtuiging het rode potlood kan gaan gebruiken om een hokje in te kleuren. Netjes binnen de lijntjes uiteraard. Niet stemmen is geen optie. In een land leven waar stemrecht is en waar we dus gehoord worden is niet overal in de wereld vanzelfsprekend. Daarom zal ik graag mijn vers gekochte boeken even opzij leggen om me te verdiepen in de partijprogramma’s. En stiekem hoop ik dat de Burgemeester weer achter de tafel zit in het oude gemeentehuis als ik mijn stembiljet inlever en mijn paspoort laat zien.
Al zingend buiten in de zon zit ik deze column te schrijven. Heel subtiel zegt iemand die langsloopt dat ik niet echt bij stem ben. Dat klopt moet ik enigszins beschaamd bekennen. The voice of Zutphen ben ik zeker niet. Maar ik zorg ervoor dat ik de 19e mijn stem laat horen!
dinsdag 4 maart 2014
Smulrol. Column 2014-9 voor Contact
Een vrije dag! Uitslapen en aan het eind van de ochtend op bezoek bij een goede vriendin. Haar leuke kleine nichtje is er ook en die heeft wel zin in pannenkoeken. Dus op de vraag of ik ook wil blijven lunchen zeg ik geen nee. Vriendin bakt een paar flinke pannenkoeken die wij heel gezellig smakelijk opeten. Na het eten pakt vriendin met haar handen het beetje buikvet vast wat ze heeft en zegt met een grote grijns: 'Zo, mijn smulrol is weer vol!’ Ik lig dubbel van het lachen en voel ook even aan mijn smulrol. Die zit wel heel erg vol... Noemen anderen het vet op hun buik liefdevol lovehandle, ik besluit bij het woord smulrol te blijven. Ik heb deze rol namelijk helemaal zelf volgesmuld.
Eenmaal thuis sta ik voor de spiegel en kan niet anders constateren dat mijn smulrol echt te vol zit. De Zutphense horeca heb ik de afgelopen tijd teveel bezocht... Even een drankje hier en een hapje daar. Gezellig lunchen of bijkletsen met vrienden onder het genot van een goede pizza met een glas wijn. Helaas hebben al die lekkere momenten een souvenirtje achtergelaten. Ik pak mijn smulrol nog even goed vast en besluit dat het tijd is om afscheid te nemen. Minder smullen dus. En meer bewegen. Nu de dagen wat langer zijn en het zonnetje zich vaker laat zien heb ik daar geen moeite mee. Lekker een stuk lopen of een flink eind fietsen is geen straf, dat vind ik leuk. Maar smullen is voor mij echter ook geen straf. Serieus in actie dus. Sportschool in en minder smullen. Ik doe hard mijn best, echt waar. In huis word ik chagrijnig en jaloers aangekeken door konijn als ik op een wortel kauw. En zelf ben ik af en toe ook best chagrijnig omdat ik die wortel heel graag aan konijn wil geven en mijn eigen tandjes liever in een stuk chocolade zet. Ik ga zoveel mogelijk naar de sportschool 's avonds. In de sportschool valt niks te smullen en er zijn bijna geen rollen te zien, dus dat werkt heel motiverend. En als ik thuis kom dan neem ik een kopje thee, uiteraard met niks lekkers erbij. Elke avond voel ik even aan mijn smulrol om te checken of deze al kleiner geworden is. Maar mijn smulrol blijkt nogal hardnekkig te zijn. Een beetje moedeloos word ik er wel van, maar opgeven is geen optie. Weg met die smulrol! Tot de telefoon gaat. Een andere goede vriendin aan de lijn met de mededeling dat het de hoogste tijd wordt voor een gezellige zaterdaglunch in de stad. Metprosecco. Hier kan ik geen weerstand aan bieden en we spreken af in de binnenstad van Zutphen bij een leuke eetgelegenheid. Met een heel lekker warm broodje en een goed glas prosecco smul ik mijn smulrol weer vol. Zonder schuldgevoel. Af en toe moet ik gewoon even lief zijn voor mijn smulrol, ineens afscheid nemen ervan dat kan natuurlijk niet, dat moet in etappes. En nu ga ik fietsen. Heel ver. Dan kan ik snel weer de Zutphense horeca bezoeken. Zonder smulrol. Maar wel om te smullen.