Slakkenpost. Column 2014-5 voor Contact

Aan de keukentafel ben ik mijn mail aan het doornemen. Ik beantwoord de mailtjes waarin om een reactie wordt gevraagd en ik lees snel door de vele nieuwsbrieven. Via een knop onderaan de mailtjes meld ik me af voor de meeste nieuwsbrieven, ik krijg er veel te veel. Ik schrik op als ik het geklepper van de brievenbus hoor, gevolgd door een paar doffe klappen op de deurmat. Dit klinkt als echte post! Ik klap direct de laptop dicht en loop de gang in. En inderdaad, op de deurmat liggen meerdere poststukken. Ik ben meteen een stuk vrolijker, niks mooiers dan echte post! Helaas valt mijn oog gelijk op een envelop met een hele bekende blauwe kleur. Na het openen van een andere envelop blijkt deze van de gemeente Zutphen te zijn met het verzoek een rekening te betalen. Maar dan zie ik ineens iets waar ik wel echt gelukkig van word. Een echt kaartje. Zonder envelop. Op de voorkant een leuke foto met een grappige tekst. Ik draai de kaart om en lees de tekst die een goede vriendin er met sierlijke letters heeft opgeschreven, gewoon met een pen. Ik lees de voor- en achterzijde van de kaart nog een keer en zoek een leuk plekje in de woonkamer voor het kaartje zodat ik er nog vaak naar kan kijken. Ik besluit een kaartje terug te sturen en ga meteen het centrum in naar de kaartenwinkel, alwaar ik een mooi kaartje voor haar uitzoek. En ik koop ook een kaartje om een andere vriendin te bedanken voor het gezellige etentje, evenals een kaartje voor de bijna jarige tante. Weer thuis de kaartjes schrijven, uiteraard met pen. Hier kan geen e-mail tegenop. Facebook, Twitter, LinkedIn: ik gebruik het allemaal, ik ben echt wel modern. Heel leuk om op Facebook iemand te feliciteren of om een digitaal kaartje via Twitter te krijgen. Maar voor mij gaat er toch niks boven echte ouderwetse handgeschreven post met een echte postzegel erop. Kerstkaarten, verjaardagskaarten of een zomaar-kaartje. Een handgeschreven brief in plaats van een e-mail; zo leuk om te schrijven of te krijgen. Snailmail wordt echte post tegenwoordig genoemd. Slakkenpost; omdat het zo langzaam is. Maar ik fiets met alle liefde heel snel voor 17:00 uur naar de brievenbus om mijn kaartjes en brieven te posten voor de brievenbus geleegd wordt. Bij het postkantoor konden we in Zutphen terecht tot 19:00 uur, maar het postkantoor is jaren geleden al gesloten. Dat las ik in een e-mail. Ik besluit nog meer kaartjes te gaan sturen naar vrienden en familie. Gewoon omdat het zo leuk is om te doen. En omdat ik wil dat de postbode blijft bestaan. Als ze zich willen afmelden voor mijn kaartjes dan kan dat niet via een knop onderaan het kaartje. Nee, ze sturen maar gewoon een kaartje.