Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.

dinsdag 17 september 2013

Brief aan Máxima. Prinsjesdag.


                                                                       Zutphen, 17 september 2013

Beste Koningin Máxima,

Over enkele uren gaat het gebeuren. Dan mag u in de Gouden Koets stappen en naar de Ridderzaal rijden. Daar zal uw echtgenoot zijn eerste troonrede voor gaan lezen. En omdat u de Koningin bent mag u er naast gaan zitten. Leuk hoor.
Uw echtgenoot zal gaan vertellen dat het in Nederland economisch niet al te best gaat. Ondertussen zitten er in de Ridderzaal veel politiek belangrijke mensen met de meest idiote creaties op hun hoofd. En een aantal ook in hun hoofd.

Prinsjesdag, daar heeft uw echtgenoot u vast niet over verteld tijdens uw eerste date. En nu zit u er mee. Nou mag u lachend in de Gouden Koets naar het volk langs de kant van de weg zwaaien en proberen niet in slaap te vallen tijdens de lange, saaie troonrede als u naast uw echtgenoot zit. Wat trekt u aan? Iets kleurrijks in deze sombere financiële tijd? Of is dat ongepast. Stemmig zwart met een raar hoedje? U staat alles wel goed, dat is uw voordeel. Heeft u geoefend in serieus kijken tijdens het aanhoren van een tekst die niemand begrijpt?

Ik wens u veel sterkte vandaag. Echt gelachen zal er niet worden. Of heeft u afgelopen nacht de troonrede her en der tekstueel stiekem wat aangepast? Of een flinke scheut drank gegoten in de jus d’orange van uw echtgenoot vanochtend? Jeukpoeder in de hoedjes? Dan kijk ik er naar uit om de troonrede te gaan volgen.

U kunt er vast nog onderuit komen door te zeggen dat u enkel prinsesjes hebt voortgebracht en dus niks te zoeken hebt op Prinsjesdag. 
Sterkte.

Uw onderdaan,

Henrieke Schoonekamp

vrijdag 6 september 2013

Column 7 voor Contact. Walburgkerk


Walburgkerk

Een zonnige zaterdag. En niet zomaar een zonnige zaterdag, nee een vrije zonnige zaterdag! Dus wakker worden wanneer ik dat zelf wil en kleren aan die ik zelf wil, een jurkje vandaag. En vooral geen gehaast 's ochtends, maar heerlijk kalm aan op het fietsje de stad in om bij m'n favoriete bakker verse broodjes te halen. Geen beter begin van de dag denkbaar! Met verse broodjes en goede zin fiets ik naar huis, langs de Walburgkerk. Ik hou van deze kerk. Mijn ouders zijn er getrouwd en als klein meisje zong ik er in het koor. Ik koester het geluid van de klokken op zaterdagmiddag en als ik een tijd weg ben geweest en in de verte de Walburgkerk zie ben ik gevoelsmatig al thuis. Nu stond er een bord dat de kerk beklommen kon worden. Leuk! Lang geleden heb ik dit wel eens met mijn vader gedaan, nu wil ik het graag nog eens doen. Onderweg naar huis kom ik een bekende tegen en als ik haar vertel over het beklimmen van de Walburgkerk wil ze mee. We spreken af om later op de dag te gaan. Thuis eerst rustig verse broodjes eten, bakje koffie en luieren met een goed boek.
Om 16:00 uur staan we bij de Walburgkerk. We worden hartelijk ontvangen door de gids, toevallig een oud-klasgenoot. Er zijn meer gegadigden, zowel inwoners van Zutphen als toeristen. Beneden krijgen we al veel informatie over de kerk en dan gaan we de toren in waar 200 treden op ons wachten. De eerste helft is met een stenen wenteltrap. Daarboven hangen de klokken, indrukwekkende zwaargewichten. Via houten trappen gaan we verder.   "Ik loop wel achter je" zegt kennis met een grote grijns. Oeps! Een jurk en trappen gaan slecht samen! Bovengekomen gaan we een deurtje door en staan we buiten. Wat een uitzicht! De daken en straten van de binnenstad, de IJssel, Deventer, Doesburg, Markelo en de weilanden. Alles lijkt klein onder ons, Zutphen als een mierenhoop. Beneden in de stad kennen we goed de weg, hierboven moeten we de wegen zoeken. Maar het lukt me om mijn eigen huis te ontdekken in de wirwar van straatjes en bomen. "Eigenlijk zou je hier een terrasje moeten hebben en de hele avond kunnen blijven zitten" zeg ik. Na een half uur is het tijd om naar beneden te gaan. We duiken meteen het terras op en met een drankje kletsen we nog wat. Ineens horen we de klokken. We bestellen nog een drankje en proosten op een mooie dag. De Walburgtoren is echt het hoogtepunt van Zutphen! 

Column 6 voor Contact. Droge Nap

Droge Nap.

“Wie is die griezel?” Vriendin-uit-andere-stad wijst naar het standbeeld van Droge Nap aan de Martinetsingel. Ik leg uit: “Dit is Droge Nap.  Hij woonde vroeger in de toren achter hem, de Drogenapstoren. Hij had de schone taak om de stad te bewaken tegen gespuis. Hij werd Droge Nap genoemd omdat hij teveel dronk, een nap is een beker en de zijne zou altijd leeg zijn. Maar het kan ook zijn dat hij nooit geld had want een nap is ook een portemonneetje.” Vriendin kijkt bedenkelijk en zegt: “Mooi verhaal, maar ik vind het een engerd.” Ik schiet in de lach en zeg: “kom, we gaan het terras op, napjes droog maken.” Wat ik niet durf te zeggen is dat ik het beeld ook best eng vind. Overdag, in het zonnetje met lachende mensen en kinderen die erin kruipen vind ik het een heel leuk en mooi beeld. Maar als er niemand in de buurt is…
Op de terrassen veel mensen die van de mooie zomeravond genieten. Zo ook wij. Goed eten, drankje en gezellig bijkletsen op een mooie zonnige avond die langzaamaan over gaat in het schemer. Ineens begint de lucht te betrekken en begint het te regenen. Aangezien wij zowel onze drinknappen als geldnappen droog hebben besluiten we naar huis te gaan. Vriendin gaat naar het station, ik loop naar huis. Het gaat steeds harder regenen en inmiddels is het donker. Ik loop onder de Drogenapstoren door. Voor me zie ik de lege achterkant van Droge Nap. Een hol omhulsel, geen inhoud, geen ziel. De contouren tekenen scherp en donker af. Ik betrap mezelf erop dat ik langzamer begin te lopen. Ik haal diep adem, zeg tegen mezelf dat ik normaal moet doen en loop door. Als ik langs Droge Nap loop hou ik onbewust afstand. Aan de overkant van de straat bij de Vispoortgracht wil ik opgelucht adem halen als ik ineens een enorme knal hoor. Met het hart in mijn keel draai ik me abrupt om, kijk naar Droge Nap en op dat moment wordt hij volledig in het licht gezet door een bliksemschicht. En ik weet het zeker, in plaats van het zwarte gat bij zijn gezicht zag ik heel even ogen. En ik zag geen gaten bij zijn mouwen maar een hand die naar me wees. Met zijn vurige ogen zegt hij: “Je bent nu buiten de stad, wil je terug, dan moet je weer langs mij!” En even ben ik ervan overtuigd dat ik een rij glimmende witte scherpe tanden zie en een schelle lach hoor. Misschien heb ik toch een napje teveel drooggemaakt maar ik neem geen risico en loop hard weg van hem. Als ik me nog een keer omdraai zie ik hem weer ‘gewoon’ staan, zwarte gaten in plaats van een gezicht en handen. Gewoon, zoals hij er al jaren staat. Morgen maar eens een goed gesprek met hem houden. Bij daglicht. In de zon. Als niemand kijkt… 

donderdag 5 september 2013

Brief aan Máxima; Droomboek


                                                                                        Zutphen, 5 september 2013

Beste Koningin Maxima,

Ik zag op het nieuws dat u vandaag weer bent afgereisd naar het Oosten. Naar Apeldoorn dit keer. En niet voor een gezellig familiebezoekje op Paleis het Loo, nee U mocht naar Apeldoorn om een boek op te halen. Een boek met daarin de dromen voor ons land van een aantal Nederlanders, het zogenoemde Droomboek.

Allereerst dit: U bent erin geluisd. Ik heb namelijk een keurig briefje in de brievenbus gekregen met een bonnetje. Daarmee mag ik het boek op gaan halen bij de dichtstbijzijnde boekhandel. Ik dacht nog even dat ik uitverkoren was om een boek te krijgen, maar nee, alle huishoudens in Nederland hebben zo’n bonnetje gekregen. Ook uw huishouden dus. Nou ken ik Wassenaar niet en weet ik niet of daar een boekhandel is, maar ik weet zeker dat er tussen Wassenaar en Apeldoorn honderden zijn. U had het boek dus gewoon om de hoek op kunnen halen. Het was de warmste septemberdag in jaren vandaag. Een mooie dag voor glazen koude prosecco op het terras, zwemmen in zee of als u dan toch zo graag naar Apeldoorn wilt; een bezoekje aan de Apenheul. Die apen doen niet zo raar als ze u zien, in tegenstelling tot de rest van Apeldoorn.

Ik ga u niet lastig vallen met mijn dromen. Dromen moeten er zijn en blijven. Anders blijft er niks te wensen over of iets om naar  toe te leven. Ik hou ze dus voor mezelf.

Mocht u nou nog een exemplaar van het boek willen hebben: in Zutphen ligt nog een bonnetje, u mag het best hebben. Er ligt ook nog een fles prosecco in de koelkast. Lekker koel. En een fles koude prosecco opdrinken in goed gezelschap brengt vaak de beste ideeën om dromen uit te laten komen.

Met vriendelijke groet,

Henrieke Schoonekamp