Blogs over mijn werk bij de politie en mijn leventje in Zutphen. En af en toe een nooit-verstuurde brief aan Máxima.
Copyright H.E. Schoonekamp. Zonder mijn toestemming mogen mijn verhalen niet gekopieerd en/of gepubliceerd worden. Linken mag uiteraard wel.
dinsdag 31 december 2013
dinsdag 24 december 2013
Brief aan Máxima; Vrolijk Kerstfeest
Zutphen, 24 december 2013
Beste Koningin Máxima,
Vrolijk kerstfeest! Ik weet niet of mijn kerstkaart aangekomen is, de post doet er nogal lang over in deze tijd van het jaar. Daarom nog maar een keer op deze manier. Uw kerstkaart is hier ook nog niet aangekomen.
Beste Koningin Máxima,
Vrolijk kerstfeest! Ik weet niet of mijn kerstkaart aangekomen is, de post doet er nogal lang over in deze tijd van het jaar. Daarom nog maar een keer op deze manier. Uw kerstkaart is hier ook nog niet aangekomen.
Heeft u alle kerstinkopen al gedaan? De kerststol, kerstkransjes en banketstaaf niet vergeten? Moest u ook zo lang in de rij staan bij de supermarkt? Of laten mensen u voor gaan bij de kassa? Ik heb daar wel een trucje voor. Ik ga met mijn mandje met niet zoveel spullen achter iemand staan met een enorme kar vol boodschappen. Beetje lief lachen en dan mag ik vaak voor. Als u heel veel boodschappen heeft zou u uw dochters een mandje kunnen geven en ze daarna bij verschillende kassa's aan laten sluiten. Ik ben er zeker van dat uw dochters zo aan de beurt zijn. Niet verder vertellen hoor, dan werkt het misschien niet meer.
Is het gelukt om de koninklijke kerstboom met de koninklijke kerstballen op te tuigen? Of liggen de ballen al kapot op de vloer omdat uw dochters er tikkertje deden? Ik hoop dat u het klusje om de streng met lampjes uit de knoop te halen aan uw lieftallige echtgenoot overgelaten heeft. Dat is werkelijk geen doen ieder jaar.
Ik ben wel benieuwd wat u gaat eten de komende dagen. Staat u al wekenlang recepten uit te proberen en kookboeken door te bladeren? Uw echtgenoot ziet er wel uit of hij van lekker eten houdt. En dan is hij ook nog opgegroeid als prins, dus ik vermoed dat hij culinair aardig verwend is. Lijkt me lastig om voor hem een goed kerstdiner klaar te maken. Komt uw schoonfamilie en uw eigen familie ook langs? Of gaat u met het hele gezin op bezoek bij familie? Zou ik wel doen als ik u was. Dan is het ook niet nodig om uren in de keuken te staan kokkerellen, maar kunt u lekker bij een ander op de bank ploffen en wijntjes drinken.
Uw man mag morgen zijn eerste kersttoespraak als koning geven op de televisie. Is hij zenuwachtig en al flink aan het oefenen? Heeft u zijn kleding uitgezocht voor de uitzending van morgen en hem onder de zonnebank gezet? Als vrouw wil je toch dat je man een beetje lekker voor de dag komt.
Ik wens u hele fijne kerstdagen. Koninklijke kerstdagen.
Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp
Is het gelukt om de koninklijke kerstboom met de koninklijke kerstballen op te tuigen? Of liggen de ballen al kapot op de vloer omdat uw dochters er tikkertje deden? Ik hoop dat u het klusje om de streng met lampjes uit de knoop te halen aan uw lieftallige echtgenoot overgelaten heeft. Dat is werkelijk geen doen ieder jaar.
Ik ben wel benieuwd wat u gaat eten de komende dagen. Staat u al wekenlang recepten uit te proberen en kookboeken door te bladeren? Uw echtgenoot ziet er wel uit of hij van lekker eten houdt. En dan is hij ook nog opgegroeid als prins, dus ik vermoed dat hij culinair aardig verwend is. Lijkt me lastig om voor hem een goed kerstdiner klaar te maken. Komt uw schoonfamilie en uw eigen familie ook langs? Of gaat u met het hele gezin op bezoek bij familie? Zou ik wel doen als ik u was. Dan is het ook niet nodig om uren in de keuken te staan kokkerellen, maar kunt u lekker bij een ander op de bank ploffen en wijntjes drinken.
Uw man mag morgen zijn eerste kersttoespraak als koning geven op de televisie. Is hij zenuwachtig en al flink aan het oefenen? Heeft u zijn kleding uitgezocht voor de uitzending van morgen en hem onder de zonnebank gezet? Als vrouw wil je toch dat je man een beetje lekker voor de dag komt.
Ik wens u hele fijne kerstdagen. Koninklijke kerstdagen.
Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp
Column 15 voor Contact: Kerstkonijn
“Had je geen grotere kunnen vinden? Ik neem
hem wel mee, lekker voor de Kerst.” Twee paar ogen kijken woest de woonkamer in
naar mijn bezoek. Ik moet er om lachen, maar het lijkt of mijn
ik-weeg-bijna-tien-kilo-konijn heel goed begrijpt waar dit gesprek over gaat.
Uiteraard gaan de konijnen in mijn huis deze Kerst gewoon overleven. Maar ik
kan me goed voorstellen dat deze periode voor de Kerst stressvolle weken zijn
voor konijntjes…
Ik neem mijn bezoek mee naar buiten, weg van
de konijnen. We gaan naar de kerstmarkt van Zutphen. Andere jaren ging ik
altijd een dag naar Duitsland, nu kan ik lekker in de buurt blijven. Gewoon een
echte kerstmarkt in mijn eigen stad. En wat is het er gezellig! Leuke kramen,
lekkere hapjes en drankjes. Als het donker is besluiten we de Walburgkerk te
beklimmen. In de kerk, halverwege
de toren, worden verhalen verteld. Eenmaal boven geniet ik echt van het
bijzondere uitzicht. In het donker over Zutphen en de omgeving kijken is een
hele mooie gewaarwording, ik zou er uren kunnen blijven staan. Dat is helaas
niet de bedoeling dus weer terug naar beneden. Onbewust ben ik kerstliedjes aan
het fluiten. Ik ben helemaal in de kerstsfeer!
Eenmaal thuis even konijnen aaien en ze een
wortel geven. Kachel aan, lampjes aan, radio aan en een flinke pot thee zetten.
Ik heb nog een klusje waar ik eigenlijk weer te lang mee heb gewacht.
Kerstkaarten schrijven. Ik vind het heel leuk om echte post te versturen en te
krijgen, maar om de kerstkaarten te schrijven, daar moet ik echt even voor gaan
zitten. Eenmaal bezig vind ik het weer leuk om te doen. Fijne feestdagen en een
persoonlijke boodschap voor de ontvanger. Ineens begint konijn te stampen. En
hard ook. Zowel binnen als buiten is er niks aan de hand, dus ik kijk het beest
raar aan. Dan begrijp ik het ineens, Youp van ’t Hek met zijn kerstliedje
Flappie is op de radio. Ik kijk de konijnen aan en beloof ze plechtig dat ze
alle kerstdagen van hun leventjes gaan overleven. Gevuld konijn is hier konijn
dat teveel wortels, broodjes en fruit heeft gegeten.
Ik kan niet heel Zutphen een kerstkaart
sturen. Daarom wil ik u vanaf deze plek een hele mooi Kerst toewensen. Kerst
met de mensen die u lief hebt om u heen. Voor 2014 hoop ik simpelweg dat het
een dondersmooi jaar wordt waarin dromen uitkomen. Namens konijn het volgende
gewenst: Een Kerst met veel eten en drinken, geen konijn op tafel, maar een
deel van de kerstmaaltijd graag delen met konijn. En dat er in 2014 maar veel
gevuld konijn mag zijn. Graag met worteltjes, droog brood en fruit. Tot volgend
jaar.
woensdag 18 december 2013
Column 14 voor Contact: Terug in Zutphen
Na 13 uur
vliegen meldt de piloot dat Nederland genaderd wordt en dat de landing ingezet
gaat worden. Van Lima naar Amsterdam was de zon grotendeels zichtbaar boven de
wolken. Ik realiseer me dat de temperatuur een stuk lager zal zijn dan dat ik
de afgelopen twee maanden gewend ben. Dat de zon schijnt zal de kou een stuk
minder erg maken. Het vliegtuig daalt nu snel, dwars door het dikke wolkendek.
Daaronder wordt een grauwe donkere wereld zichtbaar. December in Nederland,
zucht. De piloot zet het vliegtuig netjes aan de grond. Paspoortcontrole,
rugzak van de band, langs de marechaussee en dan naar buiten. Aldaar een
vrolijk weerzien en dan op weg naar Zutphen, naar huis. Bij de afrit van de A1
staat de mij zeer bekende flitspaal. Nog drie flitspalen en dan ben ik thuis.
Bijzondere manier om de afstand naar Zutphen te bepalen. In Voorst nog twee en
net buiten de Hoven de laatste flitspaal. En dan het bordje Zutphen. Ook al
woon ik niet in de Hoven, dankzij het bordje daar voel ik me er al thuis, hoe
mooi het elders in de wereld ook is. Het is inmiddels echt donker en de
verlichte torens van Zutphen zijn goed zichtbaar. Een klein stukje nog en dan
ben ik thuis. Koffer uit de auto en thuis verhalen uitwisselen met een wijntje
en meegebrachte cadeaus geven.
De volgende
dag word ik dankzij mijn Peruaanse ritme laat wakker. Ik besluit een stuk te
gaan fietsen, frisse lucht is wel lekker na zo'n lange reis. Met een dikke laag
kleding stap ik voor het eerst in twee maanden weer op de fiets, heel even
onwennig. Het blad is van de bomen valt me direct op. Ik fiets naar de
binnenstad. Onderweg merk ik dat ik met een frisse blik rondkijk, dingen die
twee maanden geleden normaal waren, vallen me nu wel op. Wat is de stadsmuur
met de oude poortjes mooi! Ik lach om het moeilijke fietsen op de kinderkopjes
op de markt. Door het donkere grauwe weer zijn de torens van de Walburgkerk en
Wijnhuistoren niet goed zichtbaar maar ik blijf staan en kijk omhoog. De
Zutphense binnenstad is mooi versierd in Kerstsfeer. Het water in de Ijssel is
donker. De terrassen zijn leeg maar de horecagelegenheden zien er van binnen
warm en gezellig uit. Voor de rechtbank fiets ik te hard over de hoge drempel
en val ik bijna van de fiets. Ik moet erom lachen, die hoge bulten was ik even
vergeten. Ik fiets door en zie links voor me Droge Nap staan. Ik zwaai naar hem
en roep al fietsend naar hem: "Hallo! Ik ben weer in Zutphen! En ik heb je
best gemist!" Een ouder echtpaar kijkt me raar aan. Ik zwaai ook naar hen.
Hallo Zutphen, ik ben er weer!
Column 13 voor Contact: Peru.
Ik heb
Zutphen al een tijdje niet gezien.... Ik ben namelijk tijdelijk in Peru om te
werken in een kindertehuis in het dorpje Huanchaquito in het noorden van Peru,
aan de kust, in de woestijn. Al heel lang is dat mijn droom om te doen. En nu
had ik de gelegenheid om deze droom te laten uitkomen. Geen IJsselbrug, wel een
brug over een droge rivier. Geen Walburgkerk, wel een kleine kerk tegen de berg
aan. Geen IJssel maar de Stille Oceaan. De markt is hier niet alleen op
donderdag en zaterdag, maar elke dag. En in plaats van echt Zutphens hoor ik
alleen maar Spaans om me heen. Heel wat anders dan het oude vertrouwde Zutphen
dus.
Maar wel
hartstikke leuk en heel bijzonder! Vooral het werken in het kindertehuis. Hier
wonen 17 hele leuke jongetjes met een minder leuke achtergrond. Een aantal is
letterlijk van de straat geplukt, ze hebben geen familie. Anderen komen uit
hele armen gezinnen of zijn slachtoffer van (seksueel) geweld. Meerdere
kinderen zijn verslaafd geweest. In het tehuis is ook niet veel. Het enige speelgoed
dat ze hebben is een voetbal. De medewerkers behandelen de kinderen als hun
eigen kind. Ze krijgen eten, aandacht, regelmaat, liefde en gaan naar school.
Als vrijwilliger ben ik er in de ochtend en de middag tot begin van de avond.
Ik help de kinderen met hun huiswerk, speel en klets met ze. Kerstkaarten voor
familie of vriendjes hebben we gemaakt en kerstkaarten om te verkopen zodat er
voor hen een kerstcadeautje gekocht kan worden. Daarvoor is geen geld. Alle
jongens zijn hartstikke leuk. Ze hebben gewoon pech gehad dat ze in een
sloppenwijk geboren zijn in plaats van in Zutphen bijvoorbeeld. En om met hen
te mogen "werken" is zo bijzonder! Werken tussen aanhalingstekens,
want het voelt niet als werk, ook al heb ik verplichtingen. Ik leer net zoveel
van hen als zij van mij. Ik kan tegenwoordig ook voetballen...
Binnenkort
weer terug naar Zutphen. De zomer is hier net begonnen, terug naar de kou dus.
Ik zal alle 17 jongens missen! Velen van hen dromen ervan om een bekend
voetballer te worden. "Dan kom ik in Nederland voetballen en jou
opzoeken!" Meerdere malen is me dat beloofd. Niet raar opkijken dus als u
me straks in Zutphen ziet voetballen. Ik moet m'n vaardigheden een beetje
bijhouden, want over een paar jaar staan er een paar Peruaanse jongens op de
stoep. Jongens die hun dromen hebben waargemaakt. Ik gun het ze zo en ik hoop
dat ik ze dat heb meegegeven. Als je echt iets wilt dan kunnen dromen uitkomen.
Mijn droom was om bij hen te zijn, dat is uitgekomen. En nu zijn ze voor altijd
in mijn hart, niet alleen meer in mijn dromen.
zaterdag 16 november 2013
Column 12 voor Contact. Winkelen
Thuiskomen na een lange dag werken en dan post op de deurmat vinden. Een kaartje van een vriendin, reclame en een aan mij geadresseerde dichtgeplakte envelop. Nieuwsgierig maak ik die open. Een uitnodiging voor een feest, leuk! En nog een chique feest ook! Ik werp gelijk een blik op m'n afgetrapte schoenen in de gang en ik weet: dat wordt winkelen. Voor veel vrouwen is het een feest om te winkelen. Ik hou er daarentegen echt niet van. Maar wat moet dat moet en zeker voor dit leuke chique feest heb ik dat wel over. Maar ik heb nog even de tijd, feest is pas over een paar weken.
En dan ineens is het al de zaterdag van het feest! Helemaal vergeten! Niet het feest, wel het winkelen. Nog een keer een blik in m'n kledingkast en op m'n schoenen, maar ik moet er echt aan geloven: de stad in. Zucht. Ik bel een vriendin die winkelen leuk vindt en ook naar het feest gaat. Samen gaan we op pad. Meerdere winkels in-en uit. Zutphen is om te winkelen voor mij een goede stad. Er zijn veel leuke winkels die je in andere steden niet hebt en het winkelgebied is te overzien. En niet geheel onbelangrijk: genoeg leuke plekken om heerlijk te lunchen. "En dat gaan we doen als we de juiste kleren gevonden hebben, ik trakteer!" beloof ik m'n vriendin. Beukerstraat, Turfstraat, Korte- en Lange Hofstraat, we slenteren wat af. Maar het lukt om een paar mooie schoenen met hakken te vinden, evenals een prachtige jurk. Daarna lekker samen lunchen en kletsen.
Thuis maak ik me aan het begin van de avond klaar voor het feest. Douchen, haar en make-up goed, jurk, panty en schoentjes aan. Ik ben er klaar voor! Ik vertrek weer richting het centrum, op de markt moet ik zijn. Eenmaal op de markt kijk ik met angst en beven naar de bestrating, de kinderkopjes. Op m'n gympen vind ik het er al moeilijk lopen, nu lijkt het wel een hindernisbaan! Ik doe m'n uiterste best om normaal op de kinderkopjes te lopen en dat lijkt te lukken. Tot ik in de verte m'n vriendin zie lopen. Enthousiast zwaaiend en net iets te snel lopend voel ik de hak van mijn schoen tussen twee kinderkopjes glijden. Ik probeer mijn evenwicht te bewaren maar dat blijkt onmogelijk. Het volgende moment voel ik hoe hard die kinderkopjes eigenlijk zijn. Vriendin staat snel naast me. Met een gat in m'n panty en een afgebroken hak kijk ik haar beteuterd aan. "Hoe krijg je het voor elkaar" verzucht ze. Ik kijk om me heen of er niemand anders in de buurt is, trek dan snel de panty uit en breek de hak van de andere schoen af. Dan maar iets minder chique naar het feest! Maar gefeest zal er worden!
dinsdag 29 oktober 2013
Column 11 voor Contact. Zwartwerken
Zwartwerken.
Ik ga hier wat bekennen, ik moet het kwijt. Ik werk namelijk zwart. Gewoon omdat ik het leuk vind om te doen. Ik weet dat ik niet de enige ben die het doet, ik ken veel meer mensen die ook zwartwerken. Die ga ik hier natuurlijk niet verlinken, ik kijk wel uit. Het zwartwerken doe ik naast mijn gewone baan. Ik werk niet het hele jaar zwart hoor, ongeveer drie weken per jaar. En ook niet zomaar voor iedereen, nee ik ben daar vrij kieskeurig in. Ik werk alleen zwart voor een man. Een oude man met schimmel. Hij is niet veel in Nederland, zo aan het einde van het jaar duikt hij ineens weer op om zijn verjaardag hier te vieren, dat vindt hij leuk. En ondanks dat ik zwart voor hem werk laat hij altijd wel zien dat ik bij hem hoor, hij doet er niet geheimzinnig over ofzo.
Nou is er ineens wel erg veel ophef over dat zwartwerken. Niet alleen over mij, maar over alle zwartwerkers. Men schijnt er nogal veel moeite mee te hebben dat het ZWARTwerken is. Dat zou discriminerend zijn. Ik merk er zelf niks van op het moment dat ik zwartwerk. U zou eens moeten horen wat ik als blondje naar mijn hoofd geslingerd krijg. Daar heb ik dus mooi geen last van op het moment dat ik zwartwerk.
Maar als ik niet meer mag zwartwerken, wat moet ik dan? Een blauwtje lopen heb ik ervaring mee, maar blauwwerken? Dat ziet eruit als blauwbekken. Groenwerken, dat lijkt zo jaloers en bovendien zie ik er dan uit of ik een groentje ben. En als ik roodwerk sta ik dus rood. Witwerken dan maar? Ik ga de concurrentie met de Witte Wieven uit Zwiep niet aan, die maken me echt wit om de neus. En van grijswerken krijg ik acuut grijze haren. Rozewerken klinkt leuk maar daar is al een parade van in Amsterdam. Ik wil dus blijven zwartwerken, gewoon omdat ik het leuk vind. De VN schijnt zich er nu mee te bemoeien. Sociale media en kranten staan er vol mee, de politiek weet niet wat ze ermee moeten.
Ik snap er helemaal niks van. Zwartwerken is voor mij namelijk een feest om te doen. Als ik zwartwerk maak ik mensen aan het lachen. Ik deel de cadeautjes van de oude man met schimmel uit. Ik dans, ik zing en ik lach. Ik wil niet dat er anders dan dat naar me gekeken wordt. Ik discrimineer niet. Niet als blondje en niet als zwartwerker. Daarom sla ik dit jaar het zwartwerken over. En hoop ik dat ik volgend jaar weer gewoon kan gaan zwartwerken. Gewoon omdat het een feestje is.
woensdag 16 oktober 2013
Column 10 voor contact: Bokbierdag
Bokbierdag
"Ga
je ook naar de bokbierdag en mag ik dan blijven slapen?" De eerste
berichten komen al in augustus als de zon nog hoog aan de hemel staat en een
koud witbiertje aantrekkelijker lijkt dan een bokbiertje. Ik kijk er ook al
weken naar uit. Steeds als ik Zutphen inrijd krijg ik heel veel zin in bier en
chocola. Als u daar iemand heeft zien slingeren dan was ik dat waarschijnlijk.
Ik heb namelijk aardig wat bokkensprongen uitgehaald om de aankondigingen van
de gemeente voor het chocoladefestival en de bokbierdag te ontwijken. Op
zaterdag voor de bokbierdag veel berichten en afspraken met mensen om elkaar
ergens te treffen. Ik heb er zin in! Op zondag de 13e word ik wakker van de
regen. Drie uur later zit ik met de bokkenpruik op pruilend voor het raam naar
de nog steeds vallende regen te staren. Gaat dit nog ophouden? De optocht, de
muziek, het bier, dit kan toch niet doorgaan in de stromende regen? Dan een
berichtje: "we gaan toch wel hè!" Ik geef de bokkenpruik een slinger en een uur later
sta ik vrolijk met vrienden naar een toch droge optocht te kijken. Mooie
wagens, bijzondere koetsen en prachtig geklede mensen op de bok. Als de optocht
voorbij is wordt het de hoogste tijd voor een bokbiertje! We zijn niet de
enigen die dat denken en de stad stroomt vol. Het is gezellig druk en het
eerste bokbiertje smaakt meer dan prima. Sms: "waar ben je?"
"Bij de Korenbeurs" stuur ik. "Ik ook!" krijg ik terug!
Even zoeken en dan een gezellig weerzien met iemand die ik te lang niet heb
gezien. Bijkletsen, biertje en dan even verder lopen. Genieten van de muziek en
de biertjes. Ze allemaal proeven is onmogelijk, daarom maar wat keuzes maken.
Ondertussen worden de biertjes verdund door het vallende hemelwater. Een
zondebok hiervoor kunnen we niet aanwijzen en dus gaan we gewoon door. De
meeste mensen deert de regen niet. Ze zijn er nu toch al, niemand wordt er
bokkig van. Dat een aantal mensen inmiddels wel flink onder invloed is blijkt
als we zien dat een ouwe bok flink moeite doet om een jong blaadje te krijgen!
We moeten lachen om zijn wanhopige pogingen zonder echt vervelend te zijn. Met één biertje hebben we een bok
geschoten, die smaakt minder lekker. De andere biertjes zijn heerlijk. En heel
veel soorten bewaren we tot volgend jaar om te proeven. Als een bok op de
haverkist zijn we klaar voor bokbierdag 2014! Maar waar nou die naam vandaan
komt?
Column 9 voor Contact: Lost in Zutphen
Lost in Zutphen
Luie
zaterdagochtend met een bak thee en een goed boek op de bank. Konijnen
huppelend door de kamer. Na een drukke week redelijk op tijd naar bed gegaan de
avond ervoor. En nu uitgeslapen fris en fruitig wachten op iemand met wie ik
even de stad in zal gaan. Ik hoor dat er een motor op de stoep parkeert. De
deurbel gaat en ik zie iemand met een verbaasde blik voor me staan. "Ik
dacht dat je weg was!” Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. "Hoezo,
we hadden toch afgesproken?" Vriend knikt instemmend en zegt "ja maar
je fiets staat er niet!" Ik loop meteen naar buiten, maar helaas heeft hij
gelijk. Iemand heeft afgelopen nacht m'n fiets gejat. Op m'n sokken loop ik
door de buurt om te kijken of de fiets niet gewoon ergens anders staat, maar
nee, fiets is weg. Zelfs van het slot is niks meer te vinden. Dat ik er best
chagrijnig van ben is licht uitgedrukt. Dat wordt dus lopend door het leven
voorlopig.
De
volgende dag heb ik afgesproken om bij een vriendin aan de andere kant van
Zutphen langs te gaan. Dat is te ver om te lopen, dus dan maar met de auto. Ik
rij nooit met de auto in Zutphen. Met de fiets is veel sneller en makkelijker.
En beter voor m'n conditie en het milieu. Maar nood breekt wet. Ik stap in de
auto en wil wegrijden. Maar dan bedenk ik me dat ik geen flauw idee heb hoe ik
er kom met de auto. Linksaf dan maar, dat moet de meest logische route zijn.
Onderweg houd ik mijn ogen goed open, misschien staat m’n fiets ergens. Na
een stukje gereden te hebben wil ik linksaf. Zo rij ik met de fiets immers ook
altijd. Met de auto blijkt dat niet te mogen, eenrichtingsverkeer. Dan maar een
straatje omrijden. Deze straat blijkt ook eenrichtingsverkeer te zijn. Een paar
straten verderop kan ik eindelijk wat meer in de richting gaan waar ik heen
moet. Een paar minuten gaat het goed en dan kan ik niet verder. Doodlopende
straat. Met de fiets kan ik hier wel door, dus zo heel doodlopend is de straat
niet. Eigenwijs rij ik door en zie dan dat er een paal midden op de weg staat.
Eromheen rijden is geen optie, keren dan maar. En aan mezelf toegeven dat ik de
weg in Zutphen niet ken met de auto. Na nog een paar keer verkeerd gereden te
hebben kom ik eindelijk aan op de plek van bestemming. Een gezellig avond en
met de auto weer terug. Wederom weet ik heel goed hoe ik moet fietsen maar met
de auto blijken veel wegen niet te mogen. Veel langer dan met de fiets ben
ik onderweg naar huis. Ik wil mijn fiets terug. En niet meer verdwalen in mijn
eigen stad!
Column 8 voor Contact, Herfst
HERFST
Hoor de wind waait door de bomen, hier in huis zelfs waait
de wind. Zou de goede S…. Verschrikt stop ik met zingen. Ja, de wind waait door
de bomen. En ja, hier in huis zelfs waait de wind. Maar of de goede Sint zal
komen? Dat is wat ik nu niet bijster interessant vind.
Maar de tekst van het lied klopt wel. Terwijl het in mijn
hoofd nog zomer is. En daar kom ik snel achter als ik naar buiten loop en de
deur achter me dicht trek. Koud! Niet heel koud, maar te koud voor een t-shirt.
Terug naar binnen en een jas aan! Op weg naar de kapper. Was het twee weken
geleden nog de warmste septemberdag in jaren, vandaag is er niks meer van te
merken, hoewel het zonnetje schijnt. Halverwege is ineens het zonnetje weg, de
lucht heel donker en komt er een enorme regenbui naar beneden. Geen paraplu
meegenomen natuurlijk. Als een verzopen kat kom ik bij de kapper aan. Met
korter, maar droog haar verlaat ik de kapper. M’n kleren zijn ook weer redelijk
opgedroogd. Gelijk maar even boodschappen doen. In de supermarkt zie ik twee
type mensen: de realisten met warme, regenbestendige kleding. En de natte
mensen in t-shirts. Met volle boodschappentassen stap ik weer op de fiets. Ik
fiets nog op de parkeerplaats als er wederom een flinke bak water uit de hemel
naar beneden komt. Snel naar huis fietsen, boodschappen opruimen, een hete
douche en droge kleren aan. Als ik weer droog ben achter m’n oren belt een
vriendin. Of ik zin heb om mee te gaan zwemmen. Ik bedank voor het aanbod,
genoeg water gezien vandaag. Zij eigenlijk ook wel en daarom besluiten we naar
de bioscoop te gaan. Met paraplu boven mijn hoofd fiets ik naar de bioscoop. De
film is leuk en we kletsen nog even na. Als ik naar huis fiets begint het weer
eens te regenen. En kom ik er achter dat ik de paraplu in de bioscoop heb laten
liggen. Zucht. Een poging om tussen de regendruppels door te fietsen mislukt en
ik kom hartstikke nat thuis. Douchen en naar bed. De volgende ochtend word ik
wakker in het donker. Ik vraag me af welke idioot de wekker midden in de nacht
heeft gezet, maar dan besef ik me dat het gewoon ochtend is en ikzelf die
idioot ben die de wekker heeft gezet. Herfst dus.
Dag zomer. Dag zonnige droge fietstochtjes. Dag zon in de
morgen. Hallo herfst. Ik ga wel aan je wennen.
dinsdag 17 september 2013
Brief aan Máxima. Prinsjesdag.
Zutphen,
17 september 2013
Beste Koningin Máxima,
Over enkele uren gaat het gebeuren. Dan mag u
in de Gouden Koets stappen en naar de Ridderzaal rijden. Daar zal uw echtgenoot
zijn eerste troonrede voor gaan lezen. En omdat u de Koningin bent mag u er
naast gaan zitten. Leuk hoor.
Uw echtgenoot zal gaan vertellen dat het in
Nederland economisch niet al te best gaat. Ondertussen zitten er in de
Ridderzaal veel politiek belangrijke mensen met de meest idiote creaties op
hun hoofd. En een aantal ook in hun hoofd.
Prinsjesdag, daar heeft uw echtgenoot u vast
niet over verteld tijdens uw eerste date. En nu zit u er mee. Nou mag u lachend
in de Gouden Koets naar het volk langs de kant van de weg zwaaien en proberen
niet in slaap te vallen tijdens de lange, saaie troonrede als u naast uw
echtgenoot zit. Wat trekt u aan? Iets kleurrijks in deze sombere financiële
tijd? Of is dat ongepast. Stemmig zwart met een raar hoedje? U staat alles wel
goed, dat is uw voordeel. Heeft u geoefend in serieus kijken tijdens het
aanhoren van een tekst die niemand begrijpt?
Ik wens u veel sterkte vandaag. Echt gelachen
zal er niet worden. Of heeft u afgelopen nacht de troonrede her en der
tekstueel stiekem wat aangepast? Of een flinke scheut drank gegoten in de jus
d’orange van uw echtgenoot vanochtend? Jeukpoeder in de hoedjes? Dan kijk ik er
naar uit om de troonrede te gaan volgen.
U kunt er vast nog onderuit komen door te
zeggen dat u enkel prinsesjes hebt voortgebracht en dus niks te zoeken hebt op
Prinsjesdag.
Sterkte.
Uw onderdaan,
Henrieke Schoonekamp
vrijdag 6 september 2013
Column 7 voor Contact. Walburgkerk
Walburgkerk
Een
zonnige zaterdag. En niet zomaar een zonnige zaterdag, nee een vrije zonnige
zaterdag! Dus wakker worden wanneer ik dat zelf wil en kleren aan die ik zelf
wil, een jurkje vandaag. En vooral geen gehaast 's ochtends, maar heerlijk kalm
aan op het fietsje de stad in om bij m'n favoriete bakker verse broodjes te
halen. Geen beter begin van de dag denkbaar! Met verse broodjes en goede zin
fiets ik naar huis, langs de Walburgkerk. Ik hou van deze kerk. Mijn ouders
zijn er getrouwd en als klein meisje zong ik er in het koor. Ik koester het
geluid van de klokken op zaterdagmiddag en als ik een tijd weg ben geweest en
in de verte de Walburgkerk zie ben ik gevoelsmatig al thuis. Nu stond er een
bord dat de kerk beklommen kon worden. Leuk! Lang geleden heb ik dit wel eens
met mijn vader gedaan, nu wil ik het graag nog eens doen. Onderweg naar huis
kom ik een bekende tegen en als ik haar vertel over het beklimmen van de
Walburgkerk wil ze mee. We spreken af om later op de dag te gaan. Thuis eerst
rustig verse broodjes eten, bakje koffie en luieren met een goed boek.
Om 16:00
uur staan we bij de Walburgkerk. We worden hartelijk ontvangen door de gids,
toevallig een oud-klasgenoot. Er zijn meer gegadigden, zowel inwoners van
Zutphen als toeristen. Beneden krijgen we al veel informatie over de kerk en
dan gaan we de toren in waar 200 treden op ons wachten. De eerste helft is met
een stenen wenteltrap. Daarboven hangen de klokken, indrukwekkende
zwaargewichten. Via houten trappen gaan we verder. "Ik loop wel achter je" zegt kennis met een
grote grijns. Oeps! Een jurk en trappen gaan slecht samen! Bovengekomen gaan we
een deurtje door en staan we buiten. Wat een uitzicht! De daken en straten van
de binnenstad, de IJssel, Deventer, Doesburg, Markelo en de weilanden. Alles
lijkt klein onder ons, Zutphen als een mierenhoop. Beneden in de stad kennen we
goed de weg, hierboven moeten we de wegen zoeken. Maar het lukt me om mijn
eigen huis te ontdekken in de wirwar van straatjes en bomen. "Eigenlijk
zou je hier een terrasje moeten hebben en de hele avond kunnen blijven
zitten" zeg ik. Na een half uur is het tijd om naar beneden te gaan. We
duiken meteen het terras op en met een drankje kletsen we nog wat. Ineens horen
we de klokken. We bestellen nog een drankje en proosten op een mooie dag. De
Walburgtoren is echt het hoogtepunt van Zutphen!
Column 6 voor Contact. Droge Nap
Droge Nap.
“Wie is die griezel?” Vriendin-uit-andere-stad
wijst naar het standbeeld van Droge Nap aan de Martinetsingel. Ik leg uit: “Dit
is Droge Nap. Hij woonde vroeger
in de toren achter hem, de Drogenapstoren. Hij had de schone taak om de stad te
bewaken tegen gespuis. Hij werd Droge Nap genoemd omdat hij teveel dronk, een
nap is een beker en de zijne zou altijd leeg zijn. Maar het kan ook zijn dat
hij nooit geld had want een nap is ook een portemonneetje.” Vriendin kijkt
bedenkelijk en zegt: “Mooi verhaal, maar ik vind het een engerd.” Ik schiet in
de lach en zeg: “kom, we gaan het terras op, napjes droog maken.” Wat ik niet
durf te zeggen is dat ik het beeld ook best eng vind. Overdag, in het zonnetje
met lachende mensen en kinderen die erin kruipen vind ik het een heel leuk en
mooi beeld. Maar als er niemand in de buurt is…
Op de terrassen veel mensen die van de mooie
zomeravond genieten. Zo ook wij. Goed eten, drankje en gezellig bijkletsen op
een mooie zonnige avond die langzaamaan over gaat in het schemer. Ineens begint
de lucht te betrekken en begint het te regenen. Aangezien wij zowel onze
drinknappen als geldnappen droog hebben besluiten we naar huis te gaan.
Vriendin gaat naar het station, ik loop naar huis. Het gaat steeds harder regenen
en inmiddels is het donker. Ik loop onder de Drogenapstoren door. Voor me zie
ik de lege achterkant van Droge Nap. Een hol omhulsel, geen inhoud, geen ziel.
De contouren tekenen scherp en donker af. Ik betrap mezelf erop dat ik
langzamer begin te lopen. Ik haal diep adem, zeg tegen mezelf dat ik normaal
moet doen en loop door. Als ik langs Droge Nap loop hou ik onbewust afstand.
Aan de overkant van de straat bij de Vispoortgracht wil ik opgelucht adem halen
als ik ineens een enorme knal hoor. Met het hart in mijn keel draai ik me
abrupt om, kijk naar Droge Nap en op dat moment wordt hij volledig in het licht
gezet door een bliksemschicht. En ik weet het zeker, in plaats van het zwarte
gat bij zijn gezicht zag ik heel even ogen. En ik zag geen gaten bij zijn
mouwen maar een hand die naar me wees. Met zijn vurige ogen zegt hij: “Je bent
nu buiten de stad, wil je terug, dan moet je weer langs mij!” En even ben ik
ervan overtuigd dat ik een rij glimmende witte scherpe tanden zie en een
schelle lach hoor. Misschien heb ik toch een napje teveel drooggemaakt maar ik
neem geen risico en loop hard weg van hem. Als ik me nog een keer omdraai zie ik
hem weer ‘gewoon’ staan, zwarte gaten in plaats van een gezicht en handen.
Gewoon, zoals hij er al jaren staat. Morgen maar eens een goed gesprek met hem
houden. Bij daglicht. In de zon. Als niemand kijkt…
donderdag 5 september 2013
Brief aan Máxima; Droomboek
Zutphen,
5 september 2013
Beste Koningin Maxima,
Ik zag op het nieuws dat u vandaag weer bent
afgereisd naar het Oosten. Naar Apeldoorn dit keer. En niet voor een gezellig
familiebezoekje op Paleis het Loo, nee U mocht naar Apeldoorn om een boek op te
halen. Een boek met daarin de dromen voor ons land van een aantal Nederlanders,
het zogenoemde Droomboek.
Allereerst dit: U bent erin geluisd. Ik heb
namelijk een keurig briefje in de brievenbus gekregen met een bonnetje. Daarmee
mag ik het boek op gaan halen bij de dichtstbijzijnde boekhandel. Ik dacht nog
even dat ik uitverkoren was om een boek te krijgen, maar nee, alle huishoudens in
Nederland hebben zo’n bonnetje gekregen. Ook uw huishouden dus. Nou ken ik
Wassenaar niet en weet ik niet of daar een boekhandel is, maar ik weet zeker
dat er tussen Wassenaar en Apeldoorn honderden zijn. U had het boek dus gewoon
om de hoek op kunnen halen. Het was de warmste septemberdag in jaren vandaag.
Een mooie dag voor glazen koude prosecco op het terras, zwemmen in zee of als u
dan toch zo graag naar Apeldoorn wilt; een bezoekje aan de Apenheul. Die apen
doen niet zo raar als ze u zien, in tegenstelling tot de rest van Apeldoorn.
Ik ga u niet lastig vallen met mijn dromen.
Dromen moeten er zijn en blijven. Anders blijft er niks te wensen over of iets
om naar toe te leven. Ik hou ze
dus voor mezelf.
Mocht u nou nog een exemplaar van het boek
willen hebben: in Zutphen ligt nog een bonnetje, u mag het best hebben. Er ligt
ook nog een fles prosecco in de koelkast. Lekker koel. En een fles koude
prosecco opdrinken in goed gezelschap brengt vaak de beste ideeën om dromen uit
te laten komen.
Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp
woensdag 7 augustus 2013
Column 5 voor Contact. Kattenbak
Kattenbak.
Ik ben
geen kattenmens. Wel kan ik een vreselijke kattenkop zijn, aan zelfkennis geen
gebrek. Ik ben gek op dieren, maar kan gewoon niet echt wennen aan katten. Ze
willen altijd de baas zijn. Eten kleine vogeltjes. Springen op je schoot als je
dat niet wilt. Zetten hun nagels dwars door je spijkerbroek in je bovenbenen.
Kijken vals. Arrogantie hebben ze uitgevonden. Hun eten stinkt. Gebruiken mijn
warme motorkap als kleedje en laten krassen achter. En bovenal: loeren hun bek
aflikkend op de vensterbank buiten naar mijn konijnen… En katten houden mensen in
plaats van gehouden te worden door mensen.
Afgelopen
week kwam ik thuis van het werk. Bloedheet buiten! Voor de deur lag een kat op
de stoep. Ik ken deze; ligt vaak op de stoep een beetje niks te doen. Deze kat
heeft geen mensen. Deze banjert een beetje door de buurt en vindt altijd wel
iemand die voor hem of haar zorgt. Iets wat alleen katten lukt. Het is altijd
opletten als deze kat op de stoep ligt. Als kat-zonder-mensen de kans krijgt glipt-ie
mee naar binnen. Deze keer niet. Ik dacht even dat het beestje dood was.
Uitgestrekt op de stoep. Toen ik goed keek zag ik een ademhaling. Te warm dacht
ik, zielig. En daarom heb ik een stenen bakje gepakt uit de keuken, gevuld met
water en bij de kat neergezet. Het beestje werd wakker, dronk wat water en keek
me aan met een blik van: “ik wil ook je konijn!” Ondankbaar kreng, maar okee. Kat-zonder-mensen ging
vervolgens weer lekker slapen op de stoep. Water bijgevuld, bakje bij
kat-zonder-mensen achter gelaten en op de fiets gestapt om af te koelen in het
water. Twee uurtjes later was ik thuis. Kat lag nog net zo op de stoep, echter
het bakje was weg. Mijn bakje, uitgeleend uit kat-zonder-mensen was weg.
Ik woon
op een plek waar veel mensen langs lopen. Heel veel mensen kunnen dus
kat-zonder-mensen en het bakje water hebben gezien. Ik beschuldig niemand en
eigenlijk interesseert het bakje me helemaal niet. Wel het principe dat iemand
een bakje met water bij kat weghaalt. Politie Zutphen lastig vallen met een
aangifte om een bakje op te sporen dat op straat stond gaat me wat te ver.
Daarom bij deze het verzoek aan degene die het bakje heeft: Eet uit het bakje
uw yoghurt met smaak en uw chips met kraak. Was het af met zorg, koester de
kleuren en houd het mooi. Als u het wilt verkopen: op de rommelmarkt moet u er
toch zeker € 0,10
voor kunnen krijgen. Ik vind het prima. Maar laten we dit afspreken: als het
warm is, dan zet u het bakje op straat, gevuld met water. Dit voor de katten–zonder-mensen, u bent het aan
hen en mij verplicht. Ook als u niet van katten houdt, dat is namelijk geen
excuus. Afgesproken?
Henrieke
Schoonekamp
donderdag 25 juli 2013
Column 4 voor Contact. Zomertijd
Zomertijd
Veel te vroeg, ver voor de wekker gaat, word
ik wakker van de al brandende zon. Verder slapen is zinloos, al zou ik dat
graag willen. Ik ben er principieel op tegen om wakker te worden voor de wekker
gaat. Die dingen zijn niet voor niks uitgevonden. En voor de sier heb ik geen
wekker gekocht. Dus om de werkloosheid van de wekker tegen te gaan slaap ik net
zolang door totdat deze afgaat. En dan druk ik nog twee keer op snooze, zodat
de wekker maximaal gebruikt wordt. En ik dus maximaal geslapen heb. Maar niet
vandaag, veel te warm.
Douchen, tanden poetsen en naar beneden. Twee
paar ogen kijken me vragend aan. Eten en koel water. En snel graag. Ik geef de
konijnen brokjes, ververs het water en geef ze nieuw hooi. Ik heb wel
medelijden met ze. Een dikke vacht hebben met dit warme weer lijkt me
vreselijk. Voor mezelf een ontbijtje. En sterke koffie. Ik begin vandaag wel
vroeger met werken, des te eerder ben ik thuis. Als ik klaar ben met werken ga
ik lekker zwemmen in het Bronsbergenmeer besluit ik.
Ik rijd naar het werk en gelukkig is het
rustig. Zo vroeg opstaan zonder het geluid van de wekker, dit wordt een lange
dag. Zoveel mogelijk koffie dus. Aan het eind van de middag bel ik een vriendin
en vraag of ze meegaat naar Bronsbergen. Zij kan ook wel wat verkoeling
gebruiken en wil graag mee. Een uur later liggen we af te koelen in het meer. Lekker
een stuk zwemmen, lekker fris. Opdrogen in de zon op de handdoek. Boekje erbij
en een beetje bijkletsen in de nog flink brandende zon. De vermoeidheid slaat
toe en ik voel me loom worden. Het volgende moment word ik wakker van de stem
van m’n vriendin die vraagt of ik rood echt zo’n mooie kleur vind en op een
kreeft wil lijken. In slaap gevallen en daarbij flink verbrand dus. Even
afkoelen in het meer, omkleden en naar huis.
De volgende ochtend word ik wakker van het
geluid van de wekker. Als ik deze uit wil zetten voel ik dat mijn verbrande arm
de wekker net niet raken kan. De wekker gaat meedogenloos door, als een
wraakactie op het wakker worden zonder wekker een dag eerder. Ik kom overeind,
mep de wekker uit en val bijna mijn bed uit. Douchen, zelfs het water doet pijn
op mijn verbrande rug. Uiteindelijk strompel ik naar beneden en zie hoe twee
paar ogen mij meelijwekkend aankijken. Nog nooit een kreeft gezien zeker. Koffie
dan maar… Het wordt weer een lange, warme dag.
woensdag 10 juli 2013
Column 3 voor Contact
WOLF
Ik sta in de supermarkt me te bedenken wat ik
ga koken vanavond. Ineens gaat mijn telefoon. Ik zie de naam van een vriendin
in het scherm en ik pak op:
“Met Henrieke”
“Hoi met mij, wat ga je doen vanavond?”
“Ik ga naar grootmoeder.”
“Wat ga je daar doen?”
“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen.”
“Waar ga je dat doen?”
“Ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in het
bos.”
“In het bos?”
“Ja ik ga naar grootmoeder koekjes brengen in
het bos, in het bos.”
“Pas je wel op? Er zijn wolven in Nederland!”
“Wat, wolven? Hier? In het Warnsveldse bos?”
“Dat weet ik niet, maar ze zijn weer in
Nederland. Pas dus maar op in het bos”
“Oh okee, eeeh bedankt voor de tip. Waarom bel
je eigenlijk?”
“Ik wou je vragen of je mee gaat duiken in
Bronsbergen vanavond. Lekker relax een uurtje onder water, daar kom je in ieder
geval geen wolf tegen!”
Dat is geen aanbod waar ik lang over na moet
denken. Naar grootmoeder koekjes brengen in het bos terwijl er een wolf kan
rondlopen is levensgevaarlijk, dat weet iedereen. Dus ik zeg ja tegen het
duikaanbod, bedenk wat makkelijks om te koken, regel bij de bakker dat ze
koekjes gaan bezorgen bij oma en loop naar huis. Eten, duikspullen pakken en op
naar het Bronsbergenmeer. Het verhaal van de wolf in Nederland klinkt nogal
ongeloofwaardig, maar dan hoor ik in de auto op het journaal dat het toch echt
waar is. Bijzonder.
Vriendin staat al klaar bij het water. We
maken onze duiksetjes in orde, trekken de duikpakken aan en plonsen het water
in. De watertemperatuur is goed, er zijn veel kleine baarsjes, een paar dikke
snoeken en zelfs een paling laat zich aan ons zien. Na een uurtje komen we
boven. Omkleden, flessen weer bijvullen bij de duikschool en nog even kletsen en
nagenieten in het avondzonnetje. Dan gaat m’n telefoon. Oma zie ik in het
scherm staan. Ik pak op.
“Met Henrieke”
“Met je grootmoeder, bedankt voor de koekjes,
waarom heb je ze laten bezorgen?”
“Nou oma, er zijn weer wolven in Nederland en
dan is het erg gevaarlijk om koekjes bij u te gaan brengen in het bos. Straks
heeft u ineens grote oren, grote ogen en grote tanden, daarom ben ik maar even
ondergedoken.”
“Kind, wat heb je toch een grote mond…”
Ik schiet in de lach, da’s mijn tekst! En ik
krijg acuut medelijden met de wolven die anno 2013 grootmoeders willen eten…
dinsdag 9 juli 2013
Brief aan Máxima; Sprookjes
Zutphen, dinsdag 9 juli 2013,
Beste Koningin Máxima,
Heeft u het al gehoord? De wolf is terug in Nederland! Geen wolf in schaapskleren of een schattig korenwolfje, nee the one and only echte wolf. Wel hartstikke dood, maar toch, hij is er! Als er één schaap over de dam is volgen er meer... wolven eten schapen dus dat geldt ook vast voor hen.
Nou weet ik niet wat ze u vroeger in Argentinië hebben wijsgemaakt over wolven, maar ik ken ze alleen uit sprookjes. Wolven eten zeven geitjes, wolven eten roodkapje, wolven zijn levensgevaarlijk bij volle maan, wolven proberen de drie biggetjes op te vreten. Gruwelijk! Maar mijn moeder vertelde me vroeger als ik na het horen van zo'n sprookje niet durfde te slapen: "Kind, het is maar een sprookje, ga maar lekker slapen, hier zijn geen wolven." Nou, mooi wel dus! Wolven komen niet alleen voor in sprookjes, wolven bestaan echt! Prinsessen en gewone meisjes die Koningin worden, die kwamen ook alleen voor in sprookjes dacht ik vroeger...
Maar als wolven en prinsessen niet alleen in sprookjes voorkomen, maar ook echt hier in Nederland rondlopen... wat is er dan nog meer in Nederland? Vuurspuwende draken? Huisjes met zeven dwergen? Bestaan er nog zwavelstokjes? Is er echt iemand die Repelsteeltje heet? Zevenmijlslaarzen, waar kun je die kopen? Een huisje van snoep op Funda? Heksen die kinderen in de kookpot stoppen? Katten met laarzen? Een lamp met een geest erin? Boze stiefmoeders met giftige appels? Spiegels die praten? Rode schoentjes die altijd dansen? Zeemeerminnen onder de waterspiegel? Een keizer met nieuwe kleren? Reuzen met knuppels? Bonenstaken tot in de wolken? Vliegende tapijten?
U bent het levende bewijs dat sprookjes bestaan. Van gewoon meisje naar sprookjesprinses en nu Koningin! Als u me zoekt om te vertellen hoe dat zit... ik ben bij het water, kikkers kussen. Da's vast ook geen sprookje dat er eentje in een prins verandert.
Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp
U bent het levende bewijs dat sprookjes bestaan. Van gewoon meisje naar sprookjesprinses en nu Koningin! Als u me zoekt om te vertellen hoe dat zit... ik ben bij het water, kikkers kussen. Da's vast ook geen sprookje dat er eentje in een prins verandert.
Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp
vrijdag 28 juni 2013
Column 2 voor Contact
Koffie
verkeer(d)
Sinas,
aardbeienjam, gel, tandenborstel en koffie. Het boodschappenlijstje is snel
gemaakt, dingen die ik echt niet wil vergeten staan erop. Ik neem nog een slok
koffie, me realiserend dat dit het laatste beetje koffie is wat ik in huis heb.
En dat mijn ogen de volgende ochtend niet echt open zullen gaan zonder eerst
een flinke bak gedronken te hebben. Op de fiets naar de supermarkt, wind tegen,
dus even flink doortrappen. Best lekker met het zonnetje erbij. Aangekomen bij
de supermarkt zoek ik in mijn tas en zakken naar het boodschappenlijstje.
Onvindbaar. Die ligt dus nog op de keukentafel. Erg handig. Ik pak een
winkelmandje en loop de supermarkt in, me ondertussen bedenkend wat ik ook
alweer nodig had. Lopend langs de schappen kom ik er wel achter. Mandje vol,
betalen bij de kassa en met de boodschappen naar huis. Wind mee dit keer.
Thuisgekomen
ruim ik de boodschappen op en spring ik nog even een uurtje op de mountainbike.
Mooi rondje, via de Oude IJsselbrug Zutphen uit en via Brummen en de Nieuwe
IJsselbrug Zutphen weer in. Beetje bezweet kom ik thuis en zet ik de fiets
tegen de gevel. Even douchen en dan de hoogste tijd voor een bak koffie.
Koffie! Dat ben ik vergeten! Ik kijk op de klok, de winkel gaat bijna dicht. Ik
bedenk me geen moment, pak de autosleutels en tegen al mijn principes in ga ik
niet met de fiets maar met de auto naar de supermarkt. Elke seconde telt hier.
Ik kan het mijn medeweggebruikers morgenvroeg echt niet aandoen om zonder
koffie de deur uit te gaan. Levensgevaarlijk. Ik schiet mooi op, ga het net
redden denk ik. En dan ineens, bij de Houtwal, moet ik vol remmen. Een hele
familie ganzen steekt de weg over, van de Berkel naar de Vispoortgracht. Moeder
gans voorop, gevolgd door haar kleintjes. Ze draait haar koppie naar mijn auto,
blaast en sist wat, om dan haar snavel weer de lucht in te gooien en licht
arrogant heel rustig door te lopen. Het werkt wel, alle verkeer stopt voor deze
dappere dame en haar gezin. De tijd loopt ondertussen ook door en ik realiseer
me dat ik de supermarkt niet meer ga halen. Als familie gans eindelijk de weg
overgestoken is rijd ik terug naar huis en prent mezelf in mijn hoofd dat
boodschappenlijstjes gemaakt worden om mee te gaan naar de supermarkt. En bied
ik in gedachten alvast mijn excuses aan mijn medeweggebruikers aan. Misschien
morgenvroeg moeder gans maar voor me uit sturen om de weg vrij te maken…
Henrieke
Schoonekamp
maandag 17 juni 2013
Brief aan Máxima; Bezoek aan Zwolle
Zutphen, maandag 17 juni 2013,
Beste Koningin Maxima,
Heeft u een goed weekend gehad? En heeft u een beetje kunnen
genieten van het mooie weer? Ik mocht weer eens werken afgelopen weekend, geen
terrasjes of wijntjes helaas.
Ik las net dat u komende woensdag naar Zwolle gaat. Erg
jammer! U had beter vanavond kunnen gaan. Ik had namelijk vandaag na werktijd met een goede vriendin uit
Drachten afgesproken in Zwolle. Zwolle ligt mooi in het midden tussen Zutphen
en Drachten, vandaar. We hebben even gewinkeld en zijn daarna op een leuk
terras neergeploft, lekker in het zonnetje. Allebei één wijntje, want tja, we
moesten nog naar huis rijden. Lekker zitten, kletsen, wijntje, hapje, u kent
het wel. Later op het terras wat gegeten en een goede bak koffie gedronken.
Uiteindelijk toch maar opgestaan en toen zijn we lekker door de kleine
historische straatjes gaan lopen. Mooie gebouwen, zonnetje, vrolijke mensen,
niks mis mee. Gewoon daar lopen waar we willen lopen. De dorpsgek in een
rolstoel die breed lachend tegen ons riep dat wij de vrouwen van zijn leven
waren en dat hij de hele dag op ons had staan wachten. Staan wachten in een
rolstoel, da’s knap... Gewoon Zwolle dus en leuk. We kwamen een ijssalon tegen,
hebben een heerlijk ijsje gekocht en zijn nog even doorgeslenterd langs de
gracht van Zwolle. En toen maar naar huis.
Beste Koningin Maxima, was gewoon meegegaan! Dan had u ook
heerlijk kunnen chillen in Zwolle, lekker op het terras kunnen zitten en kunnen
lopen waar u zelf wilt. Nu moet u allerlei verplichte routes lopen en komt u
die man in zijn rolstoel echt niet
tegen. Op een terras zitten met een wijntje staat vast niet op het programma,
laat staan een ijsje kopen. Dus stuur nou gewoon even een appje de volgende
keer dat u naar Zwolle gaat, dan gaan wij met u mee. Wij kennen de weg ook
niet, maar banjeren gewoon lekker als toerist door Zwolle. Gewoon als onszelf.
En niemand die op ons wacht, behalve die man in die rolstoel…
Met vriendelijke groet,
Henrieke Schoonekamp (en Sabine)
PS: als u een keer met ons meegaat, kunt u dan vragen aan uw
chauffeur of hij via Drachten en Zutphen naar Wassenaar kan rijden? Dan kunnen
we meer dan 1 wijntje drinken…
zaterdag 15 juni 2013
Column 1 voor Contact
(WATER)IJS
Het
zonnetje schijnt, de radio staat hard en al rijdend in mijn auto zing ik hard
en vals mee. Blij dat niemand het kan horen. Ik ben vanuit het westen op weg
naar de goede kant van de IJssel. En daarvoor moet ik de IJsselbrug over. Ik
passeer het bord Zutphen, rijd de Hoven in en ineens staat het verkeer stil.
Geen idee wat er aan de hand is. Ongeluk? Vrachtwagen vast onder de spoorbrug?
Stapvoets rijd ik achter mijn voorganger aan, inmiddels gevolgd wordend door
een enorme rij auto’s achter me. De temperatuur loopt flink op in de auto. Ik
draai het raam open, zet de radio zachter en stop met meezingen. Dat mensen
hier stil staan zal ik niet erger maken met mijn ‘gezang’.
Ik heb
ineens zin in ijs. Vanavond, na een rondje fietsen, beloof ik mezelf. Stukje
bij beetje rijd ik verder, hard nadenkend of het een waterijsje, softijsje of
Italiaans ijsje gaat worden. Uiteindelijk ben ik de spoorbrug onderdoor en zie
ik de vertrouwde torens van Zutphen. En ineens zie ik nog iets: het is hoog
water! In de lente! En ik zie dat de brug weer open gaat. Dus nog maar even
wachten.
Eenmaal
thuisgekomen wat eten, omkleden en op de fiets. Geen toetje, dat ijsje komt
later. Ik heb geen route in mijn hoofd, maar ik wil zoveel mogelijk water zien.
Daarom eerst richting Eefde, langs
het Twentekanaal naar het punt waar de IJssel en het Twentekanaal samenkomen.
Dan terug naar Zutphen en naar de Nieuwe IJsselbrug. Op het fietspad op de
Nieuwe IJsselbrug stap ik van de fiets. In de richting van Baak kijkend veel water
en groen. De andere kant op kijkend zie ik Zutphen met heel veel water. En ik
voel de zon die brandt op mijn huid. Wauw.
Ik fiets
terug naar Zutphen en eindelijk koop ik een softijsje. Ik neem een hap en fiets
de Oude IJsselbrug op om het water goed te kunnen zien. Ik leun wat over de
railing en op dat moment zie ik mijn bol ijs naar beneden vallen de Ijssel in
en verdwijnen in het zwarte snelstromende water. Even kijk ik beteuterd naar
het lege hoorntje, maar dan schiet ik in de lach. Dag ijsje, eet smakelijk
vissen in de IJssel!
Morgen is
er een nieuwe zonnige dag met hoog water. Lente 2013 in Zutphen is mooi! Morgen
een nieuw ijsje. Een softijsje dat ik niet laat veranderen in een waterijsje.
En ineens begrijp ik de naam IJSsel...
Henrieke
Schoonekamp
Reageren?
henriekeschoonekamp@gmail.com
Link naar de website van Contact:
www.contact.nl/regio/artikel/695935/column-henrieke-schoonekamp--waterijs
Brief aan Máxima in Gelderland
Zutphen, 29 mei 2013
Beste
Koningin Máxima,
Nog geen
maand bent u nu Koningin. Even lekker rustig wennen aan deze toch best aparte
functie stond blijkbaar niet in de vacature. Nee, u wordt op Koningstour
gestuurd. Elke dag gezellig naar 2 andere provincies. U zult blij zijn dat we
er maar 12 hebben. Heeft u zelf de plaatsen gekozen waar u heengaat? Waarom
gaat u dan naar Duiven? De enige reden waarom Gelderland daar komt is de Ikea.
Ik heb begrepen dat uw man ook mee komt. Gezellig, maar ik zou hem niet meenemen
naar de Ikea. Geen enkel stel verlaat zonder ruzie de Ikea kan ik u uit
ervaring vertellen. En dan moet u thuis ook nog zelf die kastjes in elkaar
zetten... Dat zal ongetwijfeld op u neerkomen, uw echtgenoot ziet er niet uit
alsof hem dat gaat lukken.
Ik las
ook dat er morgen 400 politiemensen in Gelderland klaar staan voor u. Die staan
nu allemaal hun uniform te strijken en hun schoenen te poetsen. Hoe krijgt u
dat nou voor elkaar? Ik ken een paar mensen die bij de politie werken, maar als
ik met ze afgesproken heb bellen ze vaak op het laatste moment af. Omdat ze
moeten overwerken voor onverwachte spannende en gruwelijke zaken. Omdat ze de
volgende dag ineens om 05:00 uur moeten beginnen. Of ze komen uren later en
zitten onder de vlekken en dragen een geur bij zich waarvan ik niet wil weten
wat het is. Ik heb het donkerbruine vermoeden dat ze hun afspraak met u morgen
niet gaan afzeggen, maar schoon, fris ruikend en zeer op tijd klaar zullen
staan.
Mocht u
nou morgenvroeg denken: "Gelderland, bekiek ut moar", stuur dan maar
even een appje. Dan kom ik u halen en gaan we gezellig in mijn gele koets echte
kastelen kijken in de Achterhoek. Niet zo'n nepkasteel als waar u nu in woont,
nee echte kastelen hebben we hier. Wel zonder draken en prinsen, maar toch...
We kunnen gaan høken,
ijsje eten in Vorden of goedkoop drank halen in Duitsland. Kano varen op de
Berkel, mountainbiken in Montferland of thuis blijven en met chips en chocola
op de bank een slechte film kijken. U zegt het maar, mij maakt het niks uit. En
dan mag u me ook eens het geheim vertellen hoe u het voor elkaar krijgt dat
mensen van de politie niet afzeggen of veel te laat komen...
Met
vriendelijke groet,
Henrieke
Schoonekamp
Brief aan Máxima; hiep hiep hoera
Zutphen,
17 mei 2013
Beste
Koningin Maxima,
Bij deze
wil ik u van harte feliciteren met uw verjaardag!
Net 2,5
week Koningin en nu al jarig. Weinig tijd om even bij te komen, gefeest moet er
worden!
Hoe is
dat nou, jarig zijn en Koningin zijn? Hangt u zelf de slingers op, bestelt u
zelf de taart, kijkt u in de folders welke supermarkt het bier in de aanbieding
heeft? Of laat u dat doen?
En dan de
cadeaus... Knap ingewikkeld, een cadeautje kopen voor de Koningin. Een mooi
boek, flesje wijn voor 5 euro, bosje bloemen, reep chocola; ik vind het
allemaal prachtig. Maar ja, ik ben maar gewoon Henrieke. Wat neem je mee voor
de Koningin? Even op de markt naar Bloemen-Jopie een paar rozen scoren is vast
geen optie. Of vindt u juist van wel? Rozen zijn toch gewoon rozen? En als u ze
niet mooi vindt zijn ze met twee weken zeker dood. Opgeruimd staat netjes, weg
ermee. Een dure gouden ketting die niet om aan te zien is, daar moet je af en
toe verplicht mee rondlopen...
Ik ben
wel benieuwd wat u van uw echtgenoot de Koning heeft gekregen. Toch bijzonder,
jarig zijn en een cadeau krijgen van de Koning...
Ik moet u
bekennen dat ik altijd lieg over mijn leeftijd... Misschien wilt u dat ook wel
doen, maar de pers vermeldt overal uw ware leeftijd! U kunt er best een paar
jaartjes vanaf smokkelen, u ziet er goed uit. Maar de pers is meedogenloos; uw
ware leeftijd wordt ijskoud vermeld. Ik zou het niet pikken als ik u was...
Daarom
bij deze: gefeliciteerd met uw 29e verjaardag! Voor altijd 29, mensen trappen
er wel in, geloof me. Ik heb er ruimschoots ervaring mee.
Ik hoop
dat u vanavond dronken op de tafel danst. Uw Koning aan de kroonluchter door de
kamer zwaait. Uw gasten met iets teveel drank op hun maaginhoud legen op het
gazon. En dat er een kleine race wordt gehouden met de gouden koets. Dat u
morgen uitslaapt en wakker wordt met hoofdpijn en spijt hebt van niks, maar
terugkijkt op een mooie verjaardag. Ik neem een klein, goedkoop wijntje op u,
ik moet morgen namelijk werken. En ik wens u een fantastisch levensjaar.
Veel
liefs van uw ook 29-jarige onderdaan,
Henrieke
Schoonekamp
Abonneren op:
Posts (Atom)